Hij had huisje-boompje-beestje. Zijn vrouw was fulltime aan het werk. Hij was zzp’er. Qua geluk én financiën heeft Denny “een heel rijk leven gehad”, zo zegt hij zelf. Maar na het stuklopen van zijn huwelijk raakte Denny in 2013 dakloos. Een moeilijke tijd van steeds maar heel even ergens kunnen verblijven volgde. Acht jaar lang stond hij voor het overgrote gedeelte op straat en leidde hij een rondzwervend bestaan. Gelukkig had hij zijn werkbus.
In mei 2021 kon Denny via ons project Onder de Pannen eindelijk een kamer huren. Wat dat voor hem betekent? Dat laten we je Denny zelf vertellen. Net als hoe het mis kon gaan en hoe dit iedereen kan overkomen. “Ik had alles waar ik voor had gekozen en opeens was ik moederziel alleen. Mijn vrienden en familie wilde ik er niet mee lastigvallen.”
Hoe ben je dakloos geraakt?
“Als je gaat scheiden én zzp’er bent, kom je in een heel groot grijs gebied terecht. Ik woonde destijds in Hoorn, waar ik naar de gemeente ging met de vraag of ze me konden helpen. Dat ging niet, ‘want ik was zelfstandige’. Zo werd ik weggestuurd. Terwijl ik goed verdiende, kwam ik voor een vrije sector woning niet in aanmerking: ‘ik had geen vast inkomen’. En wanneer je in scheiding ligt, willen ze eerst je alimentatie berekenen. Daarna bekijken ze op basis van wat er overblijft pas of je wat kunt huren. Sociale huur was ook geen optie, omdat ik niet stond ingeschreven bij de woningbouw. Waarom zou ik ook? Ik had mijn droomhuis aan het water: een koophuis. En mijn ex en ik waren al 20 jaar samen. Dan ga je ervan uit dat het blijft. Dan ben je daar niet mee bezig.”
“Ik kon álles opslaan, behalve mezelf”
Hoe lang ben je dakloos geweest?
“Dat is in etappes geweest. Eerst van maart tot december 2013. Toen heb ik een jaartje in een bedrijfspand gewoond, waar ik halsoverkop met al mijn spullen ben vertrokken omdat de eigenaar niet jofel bleek. En ik kon álles opslaan, behalve mezelf. Dus ging ik in mijn werkbus wonen. Als ik dan een klus had, stond ik heel vroeg op en douchte ik in een hotel waar een vriend van me werkte. ’s Nachts ging ik in het ziekenhuis of bij de benzinepomp naar de wc. Het doorwerken zonder genoeg rust te krijgen was zwaar, maar als ik dan genoeg geld had, kon ik een paar dagen een hotelletje pakken. Tot mei 2021 stond ik eigenlijk meer op straat, dan ik een onderkomen had. Steeds kon ik heel even ergens verblijven. En het klinkt gek, maar op het gegeven moment wen je daaraan.”
“Het is mijn werk dat me in leven heeft gehouden”
Hoe ben je door die tijd heen gekomen?
“Mijn geluk is dat ik twee rechterhanden heb. Hierdoor kon ik blijven werken en dit was ook mijn doel. Daarom zorgde ik dat ik er fris en verzorgd bleef uitzien. ‘Je bent wel een knappe zwerver’, zei mijn moeder dan. Tja, je kan me alles afpakken, maar niet mijn lach. Natuurlijk heb ik ook één keer op zeven hoog op het randje gestaan, maar gelukkig ben ik daar ook weer aan de goede kant vanaf gestapt. Na de scheiding heb ik twee weken gedronken en één keer een joint gerookt. Maar dat ben ik niet. Ik gebruik geen drugs en drink alleen een drankje voor de gezelligheid. Ik heb heel wat tegen mezelf moeten praten. ‘Herpak jezelf’, zei ik dan. Dat viel niet mee. Ik was psychisch wel aangetast. Ik had alles waar ik voor had gekozen en opeens was ik moederziel alleen. Mijn vrienden en familie wilde ik er niet mee lastigvallen. Het is mijn werk dat me in leven heeft gehouden.”
Hoe ben je met De Regenboog Groep in aanraking gekomen?
“De eerste keer zal in 2019 zijn geweest. Met stichting Life Engineering, waar ik leerde mediteren, deelden we eten uit bij een inloophuis van De Regenboog Groep. Dit was door mijn eigen situatie erg confronterend. Maar hierdoor dacht ik ongeveer een jaar geleden toen ik wéér met mijn ziel onder de arm liep omdat niemand me kon helpen met mijn schulden: ‘nog één ding proberen, ik bel De Regenboog Groep’. Ik verwachtte hetzelfde antwoord als altijd, maar na alles te hebben uitgelegd, zag de maatschappelijk werker me als ‘economisch dakloze’. In één gesprek was ik meer vooruitgegaan dan in al die jaren bij elkaar! Hij koppelde me aan Onder de Pannen en in mei 2021 werd het contract geregeld en kon ik legaal een kamer huren bij iemand die ik kende via Life Engineering, diezelfde stichting dus. Voor een heel jaar lang.”
“Het is een plek om te rusten, maar door in de rush van overleven te blijven, krijg je het voor elkaar”
Wat voor verschil heeft dit onderdak gemaakt in jouw leven?
“Je hoeft niet meer van plek naar plek. Eindelijk innerlijke rust. En op dit adres heb ik een uitkering en schuldhulpverlening kunnen aanvragen, waardoor ik ook financieel omhoog kan kruipen. In november vorig jaar is mijn bedrijf dan toch failliet gegaan, maar ik zie dit positief. Alles viel namelijk opeens perfect in elkaar: het mediteren, stichting Life Engineering, Onder de Pannen ... Hier is mijn mindset veranderd. Tom van Onder de Pannen belt me regelmatig, gewoon happy. Kunnen praten zonder zieltjesknijper-effect lucht zo op. Dat helpt écht. En ik kan altijd appen, mocht ik ergens in vastlopen. Dat is een goede back-up. Ook heeft Onder de Pannen me een schop onder mijn kont gegeven. Natuurlijk verlang je naar dat relaxmoment nu je onderdak hebt. Maar het moet je ook motiveren. Dit is een kans. Het is een plek om te rusten, maar door in de rush van overleven te blijven, krijg je het voor elkaar. Als je in je kamertje zit en een jaar niks doet, schiet het niet op.”
“De schuldhulpverlening is een traject van drie jaar, maar ik wil hard werken om er eerder uit te komen”
Wat zijn je dromen?
“Ik wil blijven knallen en flink aan de weg blijven timmeren voor mijn toekomst. Ik zou graag werk willen doen voor een stichting. Werk waarvoor ik de wereld over mag reizen. Daarbij gaat het me om goodwill. Niet om geld, dit interesseert me niet. Ik wil gewoon iets moois betekenen. Maar alles op zijn tijd. Stap voor stap. Binnen nu en een jaar wil ik uit de schuldhulpverlening zijn. Het is een traject van drie jaar, maar ik wil hard werken om er eerder uit te komen. En een huisje natuurlijk. Dat verwacht ik dit jaar nog. Elke dag kijk ik naar woningen. Positieve vibes helpen. Dat heb ik met mediteren geleerd. Ik vroeg of mijn leven beter kon en het gebeurde! Wat er dan ineens van je afglijdt, die zag ik écht niet aankomen!”
“Maar weinigen hebben ooit gemerkt dat ik dakloos was”
Wat zou je tegen de mensen willen zeggen die nu in zo’n benarde situatie zitten?
“Probeer je kansen te zien, zelfs in de kleine dingen. Blijf aan jezelf werken. Dat is nummer één. Als je de middelen krijgt om te mediteren, doen! En blijf van de rotzooi af, dan gaat het beter in je hoofd. Dan is het er een stuk rustiger.”
Als we het gesprek willen afronden, komt Denny nog met een leuke anekdote. Namelijk dat hij in de periode dat hij dakloos was ook een hele tijd bij een daklozenopvang heeft gewerkt. Daar had hij slaapdienst en tenminste een bed. “Als ik dan ’s ochtends vertrok, zeiden de mensen daar: ‘wel thuis hè!’ Maar weinigen hebben ooit gemerkt dat ik dakloos was. Zelfs daar niet. Ik ging naar de kapper en scheerde me. Daar deed ik heel veel moeite voor.”
Slimme vent die Denny. En een doorzetter.
Tekst: Jola Gosen | Fotografie: Merlijn Michon