placeholder

Diane staat paraat voor Willie; door corona vaker angstig

Geplaatst op 28 mei 2020

“Mijn oma heeft tien jaar lang in een verzorgingstehuis gewoond. Daar kwam ik heel vaak. Dementerende mensen maken geen onderscheid tussen betaalde medewerkers en vrijwilligers. Dus ik schonk voor iedereen koffie in en hielp mensen bij het toilet. Daar doe ik niet zo moeilijk over. Toen mijn oma was overleden vroegen ze of ik als vrijwilliger wilde blijven werken. Dat heb ik nog een aantal jaren gedaan.

Maatjes

Toen zag ik op Facebook een oproep voor een maatjesproject. Ik dacht: ik kan best in Amsterdam Noord bij iemand z´n tuintje aanharken! Binnen een week had ik een gesprek bij De Regenboog Groep. Er bleek een enorme wachtlijst van Amsterdammers in sociale armoede te zijn. Ik dacht: waarom ook niet? Sinds een jaar ben ik maatje van Willie.

Willie is een vrouw van in de 60. Ze ziet héél veel beren op de weg en is vaak angstig. Ze heeft geen familie of vrienden met wie ze dagelijks contact heeft. Voor corona ging ik eens in de twee weken met haar op stap: een bakkie koffie doen, taartje erbij, winkelen of naar een nieuwe film in de bioscoop.

"Ik heb nooit geweten dat de sociale armoede in Amsterdam zó erg was."

Angst voor het virus

Toen de coronacrisis begon heb ik haar elke dag gebeld. Nu bellen we eens in de 2 à 3 dagen. Ze belt me ook op als ze angstig is. Door corona namen haar angsten toe: het virus kun je niet zien, ruiken of voelen, maar je weet dat het er is…Het had wel wat voeten in aarde, om weer wat rust te creëren! Na anderhalf uur aan de telefoon vraag ik: ´Hoe voel je je nu?´ Ik merk dat ze na het gesprek wat opgeluchter is. Na elke persconferentie bel ik haar op en vraag of ze alles begrepen heeft, en of ze nog vragen heeft.

Ik leg haar ook uit wat de bedoeling is van de aangepaste regels in de supermarkt. In het begin vond ze het heel lastig. Dan kwamen mensen te dichtbij, raakte ze in de war, en wist ze niet meer wat voor boodschappen ze nodig had. Nu weet ze op welke dagen en tijdstippen het rustiger is. Ze begint het onder de knie te krijgen, bijvoorbeeld het contactloos betalen.

"Ik betrek Willie bij het leven."

Harinkie

Willie durfde in het begin Noord niet uit. Ze durfde bijvoorbeeld niet in de metro. We hebben het opgebouwd, stap voor stap. één halte, lopend terug, twee haltes... Op een gegeven moment waren we Noord uit! We deden een rondje Jordaan, rondje Oost, rondje West. Omdat ze staat ingeschreven voor beschermd wonen zijn we die locaties gaan bekijken. Leuk hoor, door de verschillende buurten wandelen. Nu de regels versoepelt zijn kunnen we weer een ommetje maken, op gepaste afstand. Een harinkie of patatje halen en het opeten op een bankje, ieder op een uiteinde.

Kerstmis

Met de kerst vroeg ik aan Willie: ´Wat doe jij, tijdens de kerstdagen?´ Zegt ze: ´Niets. Ik heb in 20 jaar nog nooit Kerstmis gevierd.´ Dat brak mijn hart. Ik heb een brunch geregeld. Lekkere dingen gekocht en bij haar thuis samen opgegeten op eerste kerstdag. Kijk, ik ben alleenstaand, maar niet eenzaam. Ik heb mijn hobbies, mijn contacten. Je kunt je gewoon niet voorstellen hoe eenzaam mensen kunnen zijn. Ik heb nooit geweten dat de sociale armoede in Amsterdam zó erg was. Als Willie en ik een bekende van mij tegenkomen, betrek ik haar bij het gesprek. Ik betrek haar bij het leven.¨

Nieuws

Lees hier wat wij allemaal meemaken en wat ons in beweging brengt.