Mike (29) is vrijwilliger bij het project Dier&Vriend. Hij vangt kater Helloise (11) op, omdat de eigenaar van deze witte vriend dakloos werd en momenteel niet voor hem kan zorgen.
Hoe kreeg je deze kater in huis?
“Ik hoorde van dit project maar ik twijfelde nog wat. Tot een collega, die een hond had opgevangen via Dier&Vriend, vertelde hoe leuk het was en hoe goed het allemaal geregeld werd. Toen heb ik het aan mijn huisgenoot voorgelegd. Mijn huisgenoot heeft een vriendin – en ik niet – en dan is het soms toch wel heel stil in huis. Het is leuk om zo’n beest rond te hebben lopen.”
Gezellig! Maar wat help je mee oplossen?
“Dat wij hem opvangen geeft zijn eigenaar de tijd om zaken op een rijtje te krijgen en een huis te vinden. Ze moest afstand doen van haar twee katten – Kaas en Helloise – omdat ze naar de daklozenopvang ging. Ik hoor dat het haar goed doet dat ze af en toe een positief bericht krijgt. En soms gebeurt er ook wel iets verdrietigs. Kaas was oud, kreupel, zwak en Helloise viel hem steeds aan. Na een operatie knapte hij niet meer op en is na een tijdje bij de dierenarts overleden.”
Zonder Mike, de opvanger in deze situatie, zou het baasje erg down zijn geweest of zou ze enorme schulden hebben gemaakt die ze met haar daklozenuitkering niet kon betalen. Mike kan bij Dier&Vriend voor alle vragen bij ons terecht. Maar hij doet zoveel uit zichzelf en daarom zijn we ook ontzettend blij met hem.
Een stormachtige start, is het nu rustiger?
“Nou… Helloise, die ik Poes, Beest of Vriendje noem, is een echte binnenkat en mag echt niet naar buiten. Toch zag ik hem ineens in de tuin staan, wat verloren en een beetje in paniek. Toen ik hem wilde pakken ging hij er vandoor en kwam niet meer terug. Weg! Dat voelde verschrikkelijk, ook omdat het mijn kat niet is. Dagen gingen voorbij. Als ik ’s nachts iets hoorde mauwen ging ik er meteen uit om te kijken of hij het was. Maar steeds was het een andere kat. Ik heb geflyerd, oproepen op internet gedaan en iedere avond na mijn werk rondgelopen, steeds in een grotere cirkel. Ik heb zelfs bij de dierenambulance een kattenval geleend, maar daar ving ik alleen de kat van de buren mee.
Na dik twee weken werd ik gebeld door een heel aardige vrouw die hem gezien had, een kilometer verderop. Dus ik daar heen, en eenmaal daar begin ik hem te roepen. Ineens zie ik in de verte, in het gras, een witte schim op me aflopen, met stevige pas, mauwend. Het is hem! En vet mager geworden! Hij liet zich vangen en kon weer mee naar huis. Hij moest weer even wennen, maar toen ie tot rust kwam, mocht ik hem aaien en was het snel weer als vanouds.”
Zo’n avontuur heeft vast een band geschapen!
“Ik vind het echt leuk om voor hem te zorgen, het is echt een stressrelief zo’n beest: hij komt ’s avonds bij me liggen en ’s ochtends duwt ie zijn snuitje in mijn gezicht omdat ie wil eten. Als de eigenaar zou zeggen dat hij bij me mag blijven, dan twijfel ik geen moment. Maar als ie terug moet… Tja, dan is het zo. Zolang hij maar een relaxed leventje krijgt is het altijd een win-win, wat er ook gebeurt.”
Dieren verzachten de eenzaamheid. Daarom zijn ze voor veel kwetsbare Amsterdammers onmisbaar. Maar wat als je hulp in een verslavingskliniek nodig hebt en je nergens je huisdier even kwijt kan? Omdat je bijvoorbeeld weinig mensen kent of geen geld hebt voor een dierenasiel? Dan zorgen onze vrijwilligers tijdelijk voor je huisdier.
Eenzaamheid - onze oplossing
- Zorgen voor vrijwilligersgroepen waar mensen zich bij kunnen aansluiten
- Een werkplek bieden, zodat mensen weer deel uitmaken van een community
- Trainingen geven die mensen helpen met hun zelfvertrouwen, eigenwaarde en toekomstplannen, waar ook onderlinge sociale contacten ontstaan
- 1-op-1 een tijdje met mensen oplopen, zodat het sociaal isolement wordt doorbroken, ze hun verhaal met iemand kunnen delen en weer op pad gaan als dat niet meer gebeurde (maatjes/buddy's)
- Samen eten en daardoor anderen ontmoeten (buurtrestaurants bijv.)