Ruud en Emile, een droomkoppel

Emile Affolter (34) is persvoorlichter van Amnesty International. Hij woont samen in Amsterdam Noord en heeft twee jonge kinderen. Anderhalf jaar geleden meldde hij zich aan bij De Regenboog Groep als vrijwilliger. Hij kende de Regenboog van de groene fietstassen. "Ik wilde wat doen voor de stad, ik woon er nu 12 jaar en heb veel mazzel gehad in mijn leven. Het was hoog tijd om meer te gaan doen voor de stad en mensen die minder mazzel hebben hebben." Hij werd gekoppeld aan Ruud Kamstra, 31 jaar oud. Een jongen met het hart op de tong. Twee jaar geleden kwam hij de deur niet uit. Nu draagt hij een t-shirt met heel groot NEW YORK erop en vertelt hij over zijn dag: druk. "Emile is mijn tweede maatje", vertelt Ruud. "De Regenboog had me in eerste instantie gekoppeld aan een jongen van 22 jaar. Een aardige jongen hoor, maar ik had juist iemand nodig met wat meer levenservaring. Ik had behoefte aan iemand die mij op sleeptouw nam, en niet andersom. Toen ik Emile voor het eerst sprak, wist ik gelijk: dit is ‘m. Het gekke is ook dat ik heel vaak denk: stel nou, dat ik alles goed gedaan zou hebben in mijn leven, altijd netjes mijn huiswerk had gemaakt, zou ik dan nu net zo ver zijn geweest als  Emile?"

Als puber was Ruud naar eigen zeggen een lastige jongen, zelfs zo lastig dat zijn moeder hem op zijn 25ste door drie agenten van zijn bed liet lichten. Hij heeft daarna een poosje gezworven en is uiteindelijk bij zijn vijf jaar oudere zus terecht gekomen. In december 2015 werd zijn moeder ziek, een paar maanden later was ze overleden. De dood van zijn moeder leidde tot een flinke depressie. "Ik viel in een zwart gat en had nergens meer zin in. Ik voelde me ook heel schuldig.  Voor mijn gevoel had ik alles fout gedaan in mijn leven. Ik ging flink aan de borrel en kwam drie maanden de deur niet meer uit. Tot mijn zus me van de bank naar DORAS sleepte, en de onsterfelijke woorden sprak: ‘Dit woont ook in de wijk, doe er wat mee!'"

"Bij DORAS (maatschappelijk dienstverlening, red. ) wisten ze niet zo goed wat ze met me aan moesten. Ik kwam in een kliniek terecht voor mijn alcoholverslaving, maar daar ben ik weggerend." Lacht: "In zo’n kliniek kom je gekker uit dan dat je erin komt. Wel zag ik er dat je altijd nog verder kan afglijden in het leven. Ik dacht: dit nooit." De volgende stap was De Regenboog Groep. "Ik vertelde dat ik eenzaam was. Ze vonden me nog wel erg jong, maar koppelde me toch aan een maatje. Eerst dus die jongen van 22 en daarna Emile. Die heeft me er echt doorheen gesleept." De reddende engel breekt in: "Je hebt het toch echt zelf gedaan hoor." Ruud valt even stil. "Ik denk inderdaad dat mijn moeder wel trots op me zou zijn." Emile: "Ik ben het in ieder geval zeker." Ruud is weer aan het werk. Sinds oktober 2019 werkt hij als stadswacht. De wekker gaat om 6 uur ‘s ochtends. Regelmaat doet hem goed, bekent Ruud. Ook zit hij niet meer zoveel thuis als vroeger. Lachend: "Ik heb zoveel afspraken tegenwoordig dat ik blij ben als ik een keer een avondje thuis ben."

De jongens hebben een jaar lang met elkaar opgetrokken als Regenboogmaatjes. Inmiddels is het traject afgerond. "Het is geen enorme opgave geweest", blikt Emile terug. "Ik verheugde me eerlijk gezegd altijd op onze ontmoetingen. Ik heb met Ruud heel veel lol gehad, het is een slimme jongen. We zijn een paar keer uit eten geweest, hebben meegedaan aan een pubquiz, we hebben vaak over de markt gelopen samen en vooral heel veel goede gesprekken gevoerd. Het mooie vind ik dat het altijd gelijkwaardig voelde. Als het moest, kon ik ook boos op hem worden. We hadden een keer afgesproken om te gaan hardlopen. Lag hij nog op bed. Ik heb toen wel laten merken dat ik dat niet leuk vond. Dat zou ik bij mijn vrienden ook doen. Ruud is niet anders. Ik vind hem niet zielig of zo."

"Iedereen doet maar wat", zegt Ruud plotseling. "Weet je nog dat je dit tegen me zei Emile? En weet je ook dat ik hier heel veel aan heb gehad? Ik dacht altijd dat iedereen precies wist waar hij mee bezig was en dat ik de enige was die een puinhoop van zijn leven had gemaakt. Welnee joh, zei je toen: iedereen doet maar wat, zelfs mijn baas. En dat is ook helemaal niet erg, daar komen de mooiste dingen uit. Dat vond ik zo’n mooie uitspraak. Vanaf toen ben ik de lat voor mezelf minder hoog gaan leggen. Perfectionisme werkt verlammend. Daar ben ik dankzij jou achter gekomen." De serveerster breekt in. Of de heren nog wat willen eten. Ze hadden geen plannen, maar wel honger. De maatjes zijn vrienden geworden. Dat is duidelijk. Emile: "Je komt toch wel op mijn bruiloft hè?" Ruud: "Je staat in mijn agenda vriend. En ik zal dit keer beloven op tijd te komen."