ADD, borderline of een depressie... We kennen de labels allemaal wel. Maar hoe ziet het leven met psychische klachten er nou in werkelijkheid uit?
Ik herinner me dat ik thuis op de bank zat en maar geen beslissing kon nemen of ik een of twee pakken melk moest halen. Ik wist dat het geen drol uitmaakte en toch kreeg ik het niet voor elkaar.
"Terugkijkend, denk ik dat ik al vanaf mijn elfde angstige en depressieve periodes heb gekend. Het ging vaak op en neer. Dat hoorde bij me. Op mijn dertigste kreeg ik een kind. Dat was de beste tijd van mijn leven. Drie jaar lang zat ik op een gigantische wolk. Daarna werd ik weer depressief. En juist, omdat ik daarvoor zo gelukkig was: zo blij en vol zelfvertrouwen, was het onverdraaglijk om erna weer down en out te zijn. Dit hing ook samen mijn werksituatie. Elk jaar moest ik een spannend gesprek over subsidiegeld voeren, waar mijn baan letterlijk vanaf hing. Die keer trok ik tijdens het gesprek groen weg. Ik heb toen een uur lang op de wc gezeten. Achteraf bleek dat ik was overspoeld door een angstaanval. Dat was voor mij een turning point. Het was het moment dat ik dacht: En nu moet ik er iets mee. Dus stapte ik naar de huisarts met een rotsmoes. Pas bij het weggaan, vertelde ik waar ik eigenlijk voor kwam. Sindsdien heb ik een schat van een psychiater. En godzijdank is er een pil. Ik was nooit fan van pillen, maar ze sloegen meteen aan. Het was een wereld van verschil. Van sorry-dat-ik-besta naar het onbezorgde van een kind van onder de tien: het kind van vóór de depressies. Voorheen was ik ervan overtuigd dat ik een waste of space was: een slecht mens en schuldig aan alles. Dat zijn heftige en donkere gedachten; bijna waanachtige ideeën. Ik heb in hele slechte dagen wel eens gedacht; de dood is een prachtige uitkomst. Al vond ik dat ik dat niet kon maken naar de mensen in mijn omgeving. Praten en pillen hebben me het zelfvertrouwen gegeven problemen bij de lurven te pakken, in plaats van erin te verzinken. Daarnaast heb ik veel mazzel. Ik heb een leuke partner, een geweldige baan bij SCIP en een stevig netwerk: zij hebben mij erdoorheen gesleept. Van chronische depressie kom je niet zomaar af. Mijn herstel is pas afgelopen als ik tussen 6 plankjes lig."
Benieuwd naar meer verhalen? Verbreed dan je horizon en word vrijwilliger van De Regenboog Groep!
Tekst: Evelyn de Roos | Fotografie DG