Het oude normaal is terug. Ik zie het oude normaal liggen in de buurt van het Amsterdamse Centraal station. Hij heeft zich verschanst tussen kartonnen dozen, een pallet en toegedekt met een morsige deken. Ik krijg het een beetje koud bij het weerzien met het oude normaal.
Toen we nog in het nieuwe normaal leefden, kregen alle Amsterdamse daklozen die dat wilden onderdak. Dat weet ik omdat mijn collega’s en vrijwilligers van De Regenboog Groep dat voor hen regelden. Er waren veldbedjes in gymzalen, warme maaltijden, schone kleren en fris beddengoed. En er was volop aandacht.
Er was rust, reinheid en regelmaat
Ten tijde van het nieuwe normaal fleurden de Amsterdamse daklozen op. Ze hoefden niet te zoeken naar een slaapplek, ze konden zich douchen, aten warm en zaten droog. Er was rust, reinheid en regelmaat en dat schiep voor de daklozen de mogelijkheid om over hun toekomst na te denken. Over het startten met een therapie, het vinden van werk, terugkeer naar het land van herkomst of andere wezenlijke stappen. Helaas voor hen, kwam na het nieuwe normaal geen toekomst, maar gingen we terug naar het oude normaal.
Stadions en kroegen vullen zich weer met mensen die hunkering verruilen voor uitgelaten vervulling. Ze proosten vreugdevol: ‘leve het oude normaal’ met klinkende glazen speciaal bier boven schalen borrel-begeleidende frituur.
Rond het station zie ik het andere gezicht van het teruggekeerde oude normaal. Het gezicht dat zichzelf troost met een halveliterblik bier en dat zich op straat terugtrekt tussen wat verweesd huisraad.
Ik loop een beetje verdrietig aan de dakloze voorbij, omdat het oude normaal voor hem echt een stap terug in de tijd is.
tekst: Joost Slis