Partners en gezinsleden van mensen die verslaafd zijn, krijgen hulp van onze ervaren coaches. Zij luisteren naar hun verhaal. Ze helpen manieren te vinden om te verleven in de complexe situatie die zich iedere dag weer voordoet. En ze geven informatie over verslaving en psychiatrisch gedrag. Simone (72) zoekt haar weg met een dochter die sinds haar 23e verslaafd is.
‘Een noodkreet. Dat was het toen mijn jongste dochter elf jaar geleden een overdosis nam. Niet dat ze een einde aan haar leven wilde maken, maar ze hield het leven gewoonweg niet meer vol. En dat bleef niet bij één keer. Evenmin als de pogingen om van de drugs af te komen.
Psychische nood en druggebruik in Amsterdam
- 8% van de Amsterdammers heeft ernstige psychiatrische klachten
- 4% heeft psychische zorg nodig maar krijgt die niet
- 14% is zware drinker en 15% gebruikt harddrugs
Bronnen: Gezondheid in beeld: Resultaten Amsterdamse Gezondheidsmonitor 2016
Tussentijdse Amsterdamse Gezondheidsmonitor 2018
Wat kun je doen als moeder? Ik had bij verslavingsinstellingen al verschillende bijeenkomsten gevolgd voor familieleden. Die vertelden allemaal hetzelfde: hou je er verre van, laat haar los. Op een ervan ontmoette ik Herman van De Regenboog Groep, hij was er om mensen aan te bieden na de bijeenkomst met hem in gesprek te blijven. En hij zei iets waardoor het kwartje viel.
Ik vertelde hem over mijn worsteling om mijn dochter niet te helpen als ze me om hulp vroeg. Want welke moeder laat haar kind nou in de goot terechtkomen? Herman zei toen heel zacht: maar daar ligt ze toch al? Hij zei het zo liefdevol, terwijl ik daar zat, met pijn in mijn buik, omdat er al zo’n lange tijd aan de navelstreng werd getrokken.
Ik voelde me enorm begrepen. Er moet veel gebeuren om je kind los te laten, maar door het vast te houden, hou je ook de situatie in stand. Ergens wist ik dat, maar nu besefte ik het ook. Ik pamperde haar. Ik sloot me zelfs drie maanden met haar in huis op om het tij te keren. En iedere keer was er de hoop: deze keer lukt het.
Herman is niet van de adviezen, maar laat je luisteren naar je gevoel. Daar heb ik op leren vertrouwen. Ik voel feilloos aan wanneer ze gebruikt heeft, wanneer ze verandert. En ik heb gezegd: als je onder invloed bent, kunnen we elkaar niet zien, dan hebben we geen contact. Ik heb het haar ook uitgelegd: ik doe het om mezelf te beschermen.
Het geeft me rust, die afstand. En dat geeft haar de ruimte om er zelf uit te komen. Het is niet van: je doet het niet goed, en ik wil je niet meer zien. Het is juist eerder de zachtheid, de mildheid waardoor ik haar kan laten gaan, zonder haar los te laten. Door mij niet te zien, leert ze te vertrouwen op haar eigen kracht en ervaart ze dat ze haar eigen besluiten moet nemen.
Maar het raakt me ook diep. Het is afschuwelijk om haar zo te zien. Je hart breekt. Het heeft lang geduurd voor ik tegen haar kon zeggen: los het zelf op. Ik weet dat het de beste beslissing is. En ik zie dat onze relatie daardoor juist verbetert. Ik blijf in haar geloven. Want het is echt, echt een goed kind.’’
Psychische nood, onze oplossingen:
Zonder Zorg: Zorgmijders in contact brengen met de hulpverlening Inzet van ervaringsdeskundiogheid: Mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, inzetten bij de hulpverlening Informele Zorg: Eenzaamheid doorbreken door wekelijks contact met een van onze vrijwilligers Maatschappelijk Werk: Praktische hulp en perspectief bieden.
Tekst: Cecile Vossen / Fotografie: Daniel Cohen