‘Waar slaap ik vanavond?’ Die vraag houdt Milton Fraenk (42) al drie jaar bezig. “Ik zie mezelf niet als dakloos, maar ik ben het wel.”
Milton heeft eenentwintig jaar een eigen huis gehad. Hij is ondernemer in de installatietechniek en vader van vier dochters die zielsveel van hem houden. “Ze willen het liefst dat ik terugkom, maar dat gaat niet. Gelukkig hebben mijn ex en ik wel een goede band. Mijn kinderen bellen me elke dag.” Waar papa zich op dat moment bevindt, hangt af van de plek waar hij welkom is. “Ik woon overal een beetje”, zegt Milton. “Ik heb zelfs een keer in mijn auto geslapen. Dan word je wakker en ziet iedereen je liggen, dat is geen fijn gevoel.”
Tot last
Vanavond slaapt hij bij een neef. “Dat is al geregeld. Zo gaat het elke dag. Maar ik wil het niet te bont maken. Je zit mensen toch op de nek. Dat zeggen ze niet, maar dat voel ik wel zo. Waar ik ook bang voor ben, is dat ik straks moet bijdragen aan de vaste lasten. Met die stijgende energieprijzen kun je dat niemand kwalijk nemen, maar ik kan het gewoon niet betalen. De helft van mijn geld gaat op aan ziektekosten. Ik ben dit jaar al twee keer geopereerd, ik heb een hartprobleem.”
“Je hebt ook je trots, ik wil niet in een bushok hoeven slapen.”
“Toevallig heb ik me vandaag ingeschreven voor een huis in Friesland. Ver weg, maar dat maakt me niet uit. Ik heb me ook in Limburg ingeschreven. Ik wil gewoon rust. De deur opentrekken en ontspannen. Nu loop ik op mijn tenen. ‘Laat ik geen troep slingeren?’ ‘Mag ik wel een douche nemen?’ ‘Mag ik misschien nog een nacht blijven?’ ‘Waar slaap ik vanavond?’ Die vragen zitten constant in mijn hoofd. Ik doe er alles aan om netjes voor de dag te komen en zie mezelf niet als dakloos, maar ik ben het wel. Zonder familie en vrienden had ik een groot probleem gehad. Vroeger zag ik mensen slapen in een park en dacht ik: ‘hoe kan dat?’ Nu weet ik: er hoeft maar iets te gebeuren, een scheiding, en je zit in hetzelfde schuitje. Maar je hebt ook je trots, ik wil niet in een bushok hoeven slapen.”
Gat in je woon-cv
“Het probleem is dat er geen woningen zijn. Als ik straks weer kan werken, zou ik ook een huis in de vrije sector kunnen betalen. Ik heb mijn hele leven hard gewerkt en doe installaties van woningen en bedrijven, daar is veel werk in. Maar als je in de vrije sector zoekt, vragen ze waar je de afgelopen jaren hebt gewoond. Dan horen ze dat je dakloos was en denken ze: deze meneer zal het niet kunnen betalen. Dus waar moet je heen? In Amsterdam gaat het ontzettend lang duren, vandaar dat ik de kant van Friesland opga. En eerlijk gezegd lijkt het me wel wat: een huis in Friesland. Eindelijk rust.”
Aantal economisch daklozen blijft stijgen
Annie Berendsen is Projectmedewerker Stedelijk Team Economisch Daklozen bij De Regenboog Groep. Zij vertelt dat Milton bij lange na niet de enige is.
“Bij De Regenboog Groep zien we al jaren een stijging in het aantal aanmeldingen van economisch daklozen: mensen die door een scheiding of het verlies van hun baan of bedrijf dakloos zijn of dreigen te worden. Voor maatschappelijke opvang komen ze niet in aanmerking, omdat ze te zelfredzaam zouden zijn. Ze melden zich bij de buurtteams en bij de Regenboog. In september hadden zich al meer dan duizend mensen bij ons aangemeld. We bedenken creatieve oplossingen en hebben een groot netwerk. Kastjes en muren, daar hebben we bij de Regenboog echt een hekel aan, zegt mijn collega Tessa Zaaijer altijd, én zo is het. Bij de Regenboog schrikken we niet van ingewikkelde dossiers, we denken om en zetten door. Maar het zou wel helpen als de politiek meer oog krijgt voor economisch daklozen en gewoon doet wat ze moet doen: zorgen voor meer betaalbare woonruimte in Amsterdam. En tegen de man of vrouw die dakloos dreigt te raken, zou ik willen zeggen: trek op tijd aan de bel, voordat de problemen zich opstapelen.”
Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: Merlijn Michon