Wie ver reist kan veel verhalen. Helemaal waar. Maar ook dichterbij wacht een nieuwe, vaak onbekende wereld. In elke buurt in Amsterdam wonen mensen met een rugzak vol geestelijke bagage. Sommige van deze stadsgenoten openen hun deur voor een maatje van De Regenboog Groep. Een veelal grensverleggende ervaring voor beiden.
Reizen is er sowieso even wat minder bij in deze tijden, dat biedt tegelijk de kans om juist meer verdieping te vinden in je directe omgeving. Vrijwilligerswerk bij De Regenboog Groep kan ook zeker zo'n reis zijn. Vrijwilliger worden van een 'psychiatriemaatje’ kan best als een heftige reis klinken, als je er geen ervaring mee hebt. Om een beetje een idee te geven hoe het is om als vrijwilliger een stadgenoot met psychische klachten te helpen, laten we vier vrijwilligers aan het woord over hun ervaringen. Deze week: Suzanne.
Stuk voor stuk markante figuren
Suzanne de Vlaming (60) heeft een mooie maar drukke baan op een revalidatiecentrum, waar ze als groepsleider met gehandicapte kinderen tussen de anderhalf en vier jaar werkt. De activiteiten voor De Regenboog Groep kan ze er goed naast doen, vindt ze. Eens in de twee weken gaat ze een uur of wat langer op bezoek bij de vaste persoon aan wie ze een jaar gekoppeld is. Of haar maatje en zij gaan er samen op uit. Suzanne vertelt waarom ze ooit met het vrijwilligerswerk begon en waarom ze dat nog altijd met veel plezier doet. “Ik vind het interessant om te zien wat zich achter sommige Amsterdamse deuren afspeelt. De zeven mensen met wie ik de afgelopen twaalf jaar optrok, waren stuk voor stuk markante figuren. Vechters. Er was hen iets overkomen. En nu probeerden deze knokkers overeind te blijven.”
Gewoon interesse hebben
In haar woning vol kunst, waaronder een schilderij waarop prachtig de verbinding tussen twee personen is afgebeeld, vervolgt ze: “Ik hou wel van mensen ‘met een steekje los’. Zelf ben ik bekend met burn-out, eetstoornis en depressie. Ik ben toevallig aan de goede kant van de lijn terecht gekomen. De deelnemers aan het maatjesproject van De Regenboog Groep bleven net aan de andere kant. Ik vind het boeiend hoe we iets voor elkaar kunnen betekenen. Gewoon interesse hebben, daar draait het om. Met elkaar het leven wat aangenamer maken. Praten, samen koffie drinken, wandelen door het Vondelpark, een rondvaart maken. Maar stil zijn en een paar uur televisie kijken mag ook.”
Blij met niks
Het meest bijzonder vond Suzanne het contact met ‘oma Anna’, een blinde vrouw van 85 jaar die door pleinvrees meer dan veertig jaar niet buiten was geweest. “Toen ik haar ontmoette lag ze al twaalf jaar op een oude, smoezelige en tochtige zolderkamer. Na het breken van haar heup was ze nooit meer haar bed uitgekomen. Ik las haar uit de bijbel voor. Naar aanleiding van die verhalen, die ik niet kende omdat ik atheïstisch ben opgevoed, voerden we mooie gesprekken over het leven. Ze had niks, zelfs geen radio, maar toch was ze blij met haar bestaan. Als ze buiten een vogel hoorde zingen, was ze al gelukkig. Ik heb veel van deze krachtige vrouw geleerd. Een tijdje terug is ze helaas overleden. Natuurlijk ben ik op haar begrafenis geweest.”
____
Mededeling: Eind december 2021 is Suzanne overleden. We denken met een warm gevoel aan haar terug. Suzanne was vanaf 2007 maatje voor verschillende deelnemers. Ze had het bijzonder vermogen om mensen met forse problemen te steunen en daarbij niet te oordelen. Ze zette haar sensitiviteit in als kracht, dat maakte haar tot een wijs mens.
Door Iris Stam / Fotografie Bas Evers
Wil je ook op reis naar verdieping in je eigen omgeving, misschien is vrijwilligerswerk bij ons wel iets voor jou! Kijk hier voor meer info!