ZOEK DE PAUW OP HET FESTIVAL

Verslag Regenboog festival - 5 juni 2025

Ik ben een pauw, op zoek naar een pauw. De afdeling van De Regenboog die maatjes en buddy’s koppelt aan eenzame Amsterdammers deelt dierenplaatjes uit aan de bezoekers van het festival. Ze dagen je uit om iemand met hetzelfde plaatje te vinden. Vind je die, dan krijg je een gratis kop koffie of thee waarbij je met elkaar in gesprek kan gaan. Een maatjesmatching, kortom.

Met mijn pauw begeef ik me in de menigte en loop meteen een gepensioneerde oud-medewerkster tegen het lijf. Ze heeft nog geen dier, maar dat staat een praatje niet in de weg. Ze zamelt nog steeds kleding in, in haar straat. Af en toe rijdt ze daarmee naar AMOC en zo houdt ze het contact ook warm. Het zal wel even duren voordat ze bij de plek is waar ze haar dier krijgt, want er zijn veel bekenden op het terrein.

Een van de feestgangers heeft zijn werk meegenomen. Als zijn tas per ongeluk openvalt, rollen er statiegeldflesjes en -blikjes uit. Op het festival valt voor hem weinig te verdienen, iedereen gebruikt herbruikbare bekers. Dus kiest hij met wat bekenden voor ontspanning. Hij is een giraffe.

Verderop staan twee mensen op afstand te kijken. Geen pauwen, maar duidelijk nieuwsgierig. Ze lijken uitgenodigd te willen worden. Het blijken de ouders van een nieuwe collega. Ze komen kijken waar hun zoon werkt, en wat ze zien bevalt hen. Vooral dat je niet weet wie hier nu vrijwilliger, deelnemer of medewerker is. Hun zoon mag hier wel blijven werken, is hun conclusie.

In een camper net buiten de hal heeft Partner- en Familieondersteuning een paar speedtherapiesessies afgerond. “Ik had net een gesprek met iemand die zegt 36 keer gereanimeerd te zijn,” vertelt een coach. Ze zijn zulke verhalen niet gewend; zij begeleiden vooral naasten en die kampen met heel andere soortige problemen. Juist daarom was het een verfrissende sessie.

Ik doe een stap terug en ook de rest van het publiek wijkt uiteen voor een man op een step. Zijn gehaaste, moeilijk te volgen verhaal sluit perfect aan op de vitale en eigenzinnige manier waarop hij zich door de menigte beweegt. Voor ik hem kan vragen naar zijn dier, is hij alweer verdwenen.

Omdat het wat regent, loop ik de hal in, langs kraampjes en de koffiehoek, onmisbaar bij een Regenboog-activiteit. Iemand van Werk en Activering verzucht, moe maar tevreden: “Ik vroeg om twintig cadeautjes voor de verloting en ze brachten er zestig. Wat zijn ze toch betrokken.”

Een protestmars tegen woningnood trekt met vers beschilderde borden door de feesthal. De pubquiz wordt er even door onderbroken, maar dat deert niemand. Een goed statement hoort erbij.

Bij de quiz zit een man met een notitieblok vol woorden. Het lijken associaties bij wat er om hem heen gebeurt. Hij zoekt geen contact. Ik laat hem met rust in zijn wereld dat A4-groot is ingekaderd.

Op het podium verschijnt burgemeester Femke Halsema. Ze voelt zich wat onthand met haar formele praatje. Daarom schuift ze speech en katheder aan de kant en richt zich direct tot het publiek. Ze buigt diep voor ieders inzet en reikt Hans Wijnands een jubileumpenning uit voor vijftig jaar menselijkheid in Amsterdam.

Ik heb vandaag geen andere pauw gevonden. Maar dat was ook niet nodig om in contact te komen.

In de hal staat nog het EU-doolhof, dat ik tot het laatst heb bewaard. Daar dringt de rauwheid van het straatleven binnen. De donkere, lawaaiige gang langs bureaucratie en rafelranden verbeeldt waarom De Regenboog de komende vijftig jaar nog hard nodig is. Hier had ik geen behoefte aan een pauw, maar aan een grote, zachte teddybeer. En ik meen dat ik die hier ergens op dit festival heb zien lopen.

Tekst: Joost Slis | Foto: Merlijn Michon