SCIP

'Eindelijk kunnen bellen met je psych onder werktijd', dat is regie over je eigen leven. Een blog met Corrie Kerssies van het CLIP.

ADD, borderline of een depressie... We kennen de labels allemaal wel. Maar hoe ziet het leven met psychische klachten er nou in werkelijkheid uit? Ik herinner me dat ik thuis op de bank zat en maar geen beslissing kon nemen of ik een of twee pakken melk moest halen. Ik wist dat het geen drol uitmaakte en toch kreeg ik het niet voor elkaar. "Terugkijkend, denk ik dat ik al vanaf mijn elfde angstige en depressieve periodes heb gekend. Het ging vaak op en neer. Dat hoorde bij me. Op mijn dertigste kreeg ik een kind. Dat was de beste tijd van mijn leven. Drie jaar lang zat ik op een gigantische wolk. Daarna werd ik weer depressief. En juist, omdat ik daarvoor zo gelukkig was: zo blij en vol zelfvertrouwen, was het onverdraaglijk om erna weer down en out te zijn. Dit hing ook samen mijn werksituatie. Elk jaar moest ik een spannend gesprek over subsidiegeld voeren, waar mijn baan letterlijk vanaf hing. Die keer trok ik tijdens het gesprek groen weg. Ik heb toen een uur lang op de wc gezeten. Achteraf bleek dat ik was overspoeld door een angstaanval. Dat was voor mij een turning point. Het was het moment dat ik dacht: En nu moet ik er iets mee. Dus stapte ik naar de huisarts met een rotsmoes. Pas bij het weggaan, vertelde ik waar ik eigenlijk voor kwam. Sindsdien heb ik een schat van een psychiater. En godzijdank is er een pil. Ik was nooit fan van pillen, maar ze sloegen meteen aan. Het was een wereld van verschil. Van sorry-dat-ik-besta naar het onbezorgde van een kind van onder de tien: het kind van vóór de depressies. Voorheen was ik ervan overtuigd dat ik een waste of space was: een slecht mens en schuldig aan alles. Dat zijn heftige en donkere gedachten; bijna waanachtige ideeën. Ik heb in hele slechte dagen wel eens gedacht; de dood is een prachtige uitkomst. Al vond ik dat ik dat niet kon maken naar de mensen in mijn omgeving. Praten en pillen hebben me het zelfvertrouwen gegeven problemen bij de lurven te pakken, in plaats van erin te verzinken. Daarnaast heb ik veel mazzel. Ik heb een leuke partner, een geweldige baan bij SCIP en een stevig netwerk: zij hebben mij erdoorheen gesleept. Van chronische depressie kom je niet zomaar af. Mijn herstel is pas afgelopen als ik tussen 6 plankjes lig."   Benieuwd naar meer verhalen? Verbreed dan je horizon en word vrijwilliger van De Regenboog Groep! Tekst: Evelyn de Roos | Fotografie DG

Als je geen werk hebt, kan vrijwilligerswerk je veel brengen. Iedereen is daarvoor welkom bij Scip, een verzameling werkprojecten, gerund door vrijwilligers. Hier werken vooral mensen die (even of langer) last hebben van psychische of sociale klachten. Maar wie zijn al die vrijwilligers? René (61) is een van hen. Hij zat in een diep dal. Sinds acht maanden is hij redacteur bij uitgeverij Tobi Vroegh, een van de vijftien Scip-projecten. Zijn werk in de uitgeverij helpt hem weer met plezier zijn bed uit te komen en te voelen wat hij kan en wil. WERK WERD EEN LAST ‘Twee keer ben ik mijn werk kwijtgeraakt door een reorganisatie. Ik had een leuke baan bij de Blindenbibliotheek. Eerst was ik er voorlezer, later maakte ik de opnamen en nog weer later was ik er coördinator van het productie-bedrijfsbureau. Het paste goed bij mijn studie als psycholoog. Toen ik die baan verloor, werd ik vanuit het UWV begeleid naar nieuw werk. Ik vond een plekje bij het bedrijfsbureau van Pantar. Dat werk ging vooral over cijfertjes, maar ik was wel bezig voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt, wat ik graag deed. Ook hier maakte een reorganisatie een einde aan mijn contract, en dat van vele anderen. Na een mislukt avontuur als stagiaire op de leerling-administratie van een school, werd het lastig. Ik was de vijftig ruim gepasseerd en zag omscholing niet zitten. De uitkeringsinstantie stuurde me op sollicitatietraining. Die ik al gedaan had. Toen het niet opschoot, besloot de klantmanager wat het moest worden. Ik moest postbode worden, of verkeersregelaar. Desnoods voor 12 uur per week, tijdelijk of als ZZP-er. Het voelde onveilig. Dat kan ik helemaal niet! Ik raakte ervan in een depressie, kreeg suïcidale gedachten die me dag en nacht gingen beheersen.  EEN WELKOM GEVOEL Ik zat dus thuis en moest aan de slag. Maar wat paste? Solliciteren lukte steeds minder goed. Toen zag ik op www.jekuntmeer.nl een vrijwilligersvacature van uitgeverij Tobi Vroegh. Ik voelde me meteen welkom. Hier werk ik nu acht maanden als redacteur. Twee dagdelen per week doe ik de redactie en de pr van boeken, ervaringsverhalen uit de psychiatrie. Ook zit ik in de redactie van de interne nieuwsbrief van Scip. Ik kan hier doen waar ik goed in ben en vind beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen en positiviteit weer terug. Ook leer ik bij.