Tobi Vroegh

Denk jij bij iemand die dakloos is nog steeds aan die man met die baard? Met een winkelwagen vol spullen? En blikken bier in het park? Iedereen met pech en zonder al te veel familie of vrienden om zich heen kan dakloos raken. Dakloze mensen kunnen gewoon op jou lijken, of op je leraar, je buurman of die zakenvrouw in de tram. In ‘Hier ben ik thuis’ vertellen Ben, Alex, Suzie, Florin, Egberto en Jacques hun verhaal. Een (kinder)boek waarin dakloze mensen hun eigen verhaal vertellen Het idee voor dit boek kwam van Floortje Vermeer. Zij werkt in Makom, een inloophuis van De Regenboog Groep voor dak- en thuisloze mensen in Amsterdam. Onder de indruk van de verhalen en talenten van de inloophuisbezoekers, vatte ze het plan deze op te schrijven om zo een beter en eerlijker beeld van dakloze mensen te laten zien. Hieraan werkten de verhalenvertellers graag mee en zo geschiedde. Je leest hoe ze dakloos zijn geworden, hoe hun dag eruitziet, waar ze goed in zijn, wat ze lastig vinden, én waar ze zich thuis voelen ... Echt Zowel de dakloze personages uit het boek als hun verhalen zijn dus echt. Hiermee staat het boek vol herinneringen, verdrietige gebeurtenissen, talenten en dromen van dakloze mensen en is het gegeven beeld van de daklozenwereld net zo echt. Zo vertelt Suzie over haar fossielkunst: “Het is kunst, gemaakt van bijzondere dingen die ik op straat vind. Ik heb nu een heel boek vol. Als ik me rot voel, kijk ik in mijn fossielkunstboek. Dan voel ik me meteen beter. De spulletjes van de fossielkunst waren kapot of beschadigd, maar met wat aandacht en liefde zijn ze weer mooi geworden. Op hun eigen manier, net als ik!” De overige karakters: Kees, haar ouders en broertje, haar beste vriend Mo, en de meester, zijn verzonnen. Saša Ostoja van onder andere de kinderboekenserie Donnie maakte mooie illustraties bij de verhalen. Alles bij elkaar zorgt ervoor dat het een waardevol boek voor kinderen én volwassenen is geworden. Boekpresentatie Kinderen in gesprek met dakloze mensen. Op dinsdag 30 september wordt het boek gepresenteerd. Tijdens de middagbijeenkomst zal een van de dakloze hoofdpersonen worden geïnterviewd door enkele basisschoolleerlingen. Bij zowel deze bijeenkomst als de avondbijeenkomst is de pers welkom. 30 september, 14.00 - 15.00, kinderboekenwinkel Casperle, Sarphatipark 99 (i.s.m. basisschool Oscar Carré). Met een stukje voorlezen, een boekoverhandiging aan de locokinderburgemeester van Amsterdam, iets moois vanuit de basisschoolkinderen aan de bezoekers van inloophuis Makom, én met Suzie: een van de verhalenvertellers uit het boek, die door kinderen zal worden geïnterviewd. 30 september, 19.00 - 21.00, Theater de Roode Bioscoop, Haarlemmerplein 7 Met een boekoverhandiging aan een van de personages uit het boek, een interview met deze verteller en schrijfster Floortje Vermeer, een optreden van de band van inloophuis Makom en een borrel.

Als je geen werk hebt, kan vrijwilligerswerk je veel brengen. Iedereen is daarvoor welkom bij Scip, een verzameling werkprojecten, gerund door vrijwilligers. Hier werken vooral mensen die (even of langer) last hebben van psychische of sociale klachten. Maar wie zijn al die vrijwilligers? René (61) is een van hen. Hij zat in een diep dal. Sinds acht maanden is hij redacteur bij uitgeverij Tobi Vroegh, een van de vijftien Scip-projecten. Zijn werk in de uitgeverij helpt hem weer met plezier zijn bed uit te komen en te voelen wat hij kan en wil. WERK WERD EEN LAST ‘Twee keer ben ik mijn werk kwijtgeraakt door een reorganisatie. Ik had een leuke baan bij de Blindenbibliotheek. Eerst was ik er voorlezer, later maakte ik de opnamen en nog weer later was ik er coördinator van het productie-bedrijfsbureau. Het paste goed bij mijn studie als psycholoog. Toen ik die baan verloor, werd ik vanuit het UWV begeleid naar nieuw werk. Ik vond een plekje bij het bedrijfsbureau van Pantar. Dat werk ging vooral over cijfertjes, maar ik was wel bezig voor mensen met afstand tot de arbeidsmarkt, wat ik graag deed. Ook hier maakte een reorganisatie een einde aan mijn contract, en dat van vele anderen. Na een mislukt avontuur als stagiaire op de leerling-administratie van een school, werd het lastig. Ik was de vijftig ruim gepasseerd en zag omscholing niet zitten. De uitkeringsinstantie stuurde me op sollicitatietraining. Die ik al gedaan had. Toen het niet opschoot, besloot de klantmanager wat het moest worden. Ik moest postbode worden, of verkeersregelaar. Desnoods voor 12 uur per week, tijdelijk of als ZZP-er. Het voelde onveilig. Dat kan ik helemaal niet! Ik raakte ervan in een depressie, kreeg suïcidale gedachten die me dag en nacht gingen beheersen.  EEN WELKOM GEVOEL Ik zat dus thuis en moest aan de slag. Maar wat paste? Solliciteren lukte steeds minder goed. Toen zag ik op www.jekuntmeer.nl een vrijwilligersvacature van uitgeverij Tobi Vroegh. Ik voelde me meteen welkom. Hier werk ik nu acht maanden als redacteur. Twee dagdelen per week doe ik de redactie en de pr van boeken, ervaringsverhalen uit de psychiatrie. Ook zit ik in de redactie van de interne nieuwsbrief van Scip. Ik kan hier doen waar ik goed in ben en vind beetje bij beetje mijn zelfvertrouwen en positiviteit weer terug. Ook leer ik bij.