Tegenstand in de buurt
Hoeveel draagkracht er in de samenleving te vinden is voor hulpverlening aan drugsgebruikers met aids, blijkt in 1989. De orde van Kapucijnen wil hun klooster aan de Lijnbaansgracht aan De Regenboog ter beschikking stellen als woonvoorziening voor deze doelgroep. Maar het gedegen plan loopt stuk op heftige tegenstand van de buurtbewoners. Ook in het Wallengebied neemt de spanning toe. Mensen gaan de hulpverlening als oorzaak zien van de concentratie van drugsgebruikers in bepaalde buurten en eisen dat organisaties als De Regenboog en het Leger des Heils uit de buurt vertrekken.
Drugshulp gereorganiseerd
Van het drugsbeleid dat de gemeente had ingesteld na de mislukte plannen van wethouder Vorrink, komt niet veel terecht. Midden jaren tachtig gaat de overheid de drugshulpverlening daarom reorganiseren. Al het nazorgwerk gaat naar de nieuwe gemeentelijke instelling. Ook het rehabilitatieprogramma voor Surinaamse drugsgebruikers van De Regenboog wordt hier in september 1986 ongevraagd en ongewild ondergebracht, inclusief twee medewerkers die met overheidssubsidie zijn aangesteld.
Rust en geneeskracht
Toch is dit niet het einde van de hulpverlening door De Regenboog aan deze groep. Humbert Alken, van de nazorgstaf overgebleven, ontwikkelt een plan voor een aanloopcentrum. De naam: Blaka Watra, een kreek in een bekend Surinaams recreatiegebied, die wordt geassocieerd met rust en geneeskracht. Er komt een medewerker voor het werven, trainen en begeleiden van vrijwilligers. Voorlopig krijgt Blaka Watra een plek in het Tabe Rienkshuis. De gemeente laat een werkgroep zoeken naar een geschikte locatie buiten de al overbelaste grachtengordel. Het wordt de voormalige schippersschool aan de Droogbak. Het gebouw wordt opgeknapt en geschilderd door voormalige gebruikers. Op 21 december 1989 vindt de feestelijke opening plaats van dit nieuwe inloophuis voor Surinaamse en Antilliaanse drugsgebruikers. Ook het centraal bureau van De Regenboog huist sindsdien op dit adres.
Bevlogen pioniers
De initiatiefnemers doen vanuit De Regenboog de eerste tijd alles wat gedaan moet worden. Veldwerkers Jelle van Veen en Harry van Strien ontwikkelen een organisatiestructuur, maken een ondernemingsplan en een begroting, en gaan op zoek naar sponsors en vrijwilligers. Sommigen nemen zelfs drugsgebruikers in huis. Voor de eerste hulpverleners die worden aangetrokken, ligt geen taakomschrijving klaar. Wat nodig is, zal vanzelf wel blijken zodra het betreffende project van start gaat. Hoeveel tijd het werk gaat kosten, is evenmin zeker en of het salaris op tijd komt, hangt af van de giften die binnenkomen. De bevlogenheid van deze pioniers weegt daar echter ruimschoots tegenop. Hun deskundigheid ontwikkelt zich in de praktijk. Weken van tachtig à negentig uur zijn geen uitzondering. In anderhalf jaar tijd tillen ze zo drie projecten van de grond: het veldwerk, de ambulante hulpverlening en de huiskamer, en hebben zij contacten gelegd met 175 drugsgebruikers. Tegelijk werken ze aan verdere professionalisering. En vijf jaar na de oprichting heeft elke locatie een team van deskundigen.
Blaka Watra