De gezichten achter … onze vrijwilligers

“Ik wil gewoon anderen bijstaan. Ergens vind ik het een plicht. Eerst heb ik een jongen ondersteund die worstelde met mentale problemen en moeilijk uit zijn woorden kwam. Nu ben ik er voor iemand die lastig contact maakt. Beide keren met het doel om door middel van kleine stappen vooruit te komen. Soms geef ik inzicht of denk ik mee, vaak ben ik een luisterend oor. Maar altijd en bovenal ben ik een vriend. Het gevoel dat je ervoor terugkrijgt, is met niets te vergelijken. Er is weinig zo mooi als je maatje stappen zien maken.”

“Na mijn pensioen wilde ik mijn kennis en energie blijven inzetten voor mensen en de maatschappij. Ik besefte dat ik veel geluk heb gehad in het leven, en dat dit niet voor iedereen geldt. Een informatieavond over vrijwilligerswerk bracht me bij het ABC, inmiddels onderdeel van de Regenboog. Ik heb aan allerlei vrouwen Nederlandse les gegeven: jong, oud, afgestudeerd, analfabetisch, met en zonder kinderen. Ze hadden gemeen dat ze hun weg in de Amsterdamse samenleving nog niet hadden gevonden. Ik steek veel op over andere gewoonten en geloven en ben milder en verdraagzamer geworden. Maar ook moedelozer over alles wat er kan misgaan in een mensenleven en hoe moeilijk het dan is om weer op te krabbelen.”

“Ik heb me eerder spontaan over een dakloze man uit de buurt ontfermd. Maar ik merkte dat ik als particuliere eenpitter niet volwaardig uitgerust ben om zo iemand structureel te helpen. Zo kwamen we bij een inloophuis van de Regenboog terecht. Onlangs zag ik hem weer. Hij was in veel betere, bijna goede doen. Ik dacht: misschien kan ik onder de vleugels van zo'n organisatie beter uit de voeten. Als vrijwilliger word je goed ondersteund en werk je samen met een coördinator die veel kennis en ervaring heeft en praktische, nuttige tips geeft. Ik help nu een vrouw van achtenvijftig, die sinds enige tijd MS heeft en hulp zocht bij het op een rij zetten van haar financiën. Ook zij is inmiddels veel opgewekter.”

“Mensen bijstaan kan een grote impact hebben. Dat heb ik zelf ondervonden toen ik opgroeide in een matige buurt in Amsterdam-Noord en op een school zat die slecht stond aangeschreven. Er waren twee mensen in mijn omgeving die mij motiveerden en lieten zien wat mogelijk was. Zonder hen was ik nooit gaan studeren. Ook in de sector waar ik werk, de gezondheidszorg, zie je dat de kwaliteit van leven verbetert door écht oog voor elkaar te hebben. Ik ben nu maatje van een vrouw van drieëntwintig die kampt met psychische problemen. Ze staat voor iedereen klaar, maar durft voor zichzelf niet altijd hulp te vragen. Samen hebben we een plek gecreëerd waar ze zaken van zich af kan praten, zonder oordeel.”

“Het is heel bijzonder om deel te mogen uitmaken van iemands leven. Ik help een vrouw van in de veertig die te maken heeft met psychische en verslavingsproblematiek. Hier krijg ik heel veel voor terug. Het vrijwilligerswerk helpt me te relativeren. Ik kijk nu anders tegen sommige van mijn eigen problemen aan. Ook geeft het een goed gevoel iets voor iemand te kunnen betekenen, zelfs al is het maar een uurtje per week.”

“We zitten allemaal weleens vast, waarbij het van toegevoegde waarde kan zijn om daar eens met iemand buiten je eigen omgeving over te praten. Ik heb tijd en heb altijd al graag mensen willen helpen. Enerzijds door een luisterend oor te bieden. Anderzijds door hier en daar te ondersteunen bij het verkrijgen van inzichten en een helpende hand toe te reiken. Met het doel dat iemand meer zelfvertrouwen krijgt en zodoende makkelijker zelfredzaam kan worden. Ik begeleid momenteel een moeder van midden veertig uit Amsterdam-Noord die depressief is. We zien nu al verbeteringen, terwijl we nog maar net maatjes zijn.”

Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: privébezit geïnterviewden