Wanneer je te maken hebt met verslaving bij je partner of kind, snapt je omgeving vaak niet waarom je er geen streep onder zet: ‘Ga toch bij hem weg.’ ‘Stuur hem gewoon het huis uit.’ Was het maar zo simpel. We spreken Katia* (55) over haar ervaring met lotgenotencontact.
“Het voelde als een warm bad”, blikt Katia terug op de lotgenotengroep van de Regenboog. “Als een cadeautje”, voegt ze daar glimmend kijkend naar haar coach, Ester Winkelhuis, aan toe. Katia heeft genoeg vrienden en allemaal hebben ze het beste met haar voor. Ze zagen hoe uitgeput hun vriendin was, hoe radeloos en verdrietig. Ook zagen ze hoe alle aandacht uitging naar haar zoon. ‘Je moet aan jezelf denken, dat doe je toch wel hè?’, zeiden ze dan. Allemaal lief bedoeld, maar thuis zat Katia alleen met haar vierentwintigjarige verslaafde zoon. “Mensen van buiten begrijpen toch net niet helemaal wat verslaving inhoudt”, zegt Katia. “Dat doen ze bij de Regenboog wel.”
Ben ík nou gek?
Ester Winkelhuis en Dick Claassen zijn Coach Partner- en Familieondersteuning bij De Regenboog Groep. De meeste mensen die een beroep op hen doen, kampen met een verslaafde partner. Maar ook ouders van verslaafde kinderen komen langs om te praten. Sinds dit jaar zijn er lotgenotengroepen waar je bij kan aansluiten. Ester: “Wat Dick en ik vaak terughoren in de één-op-één-gesprekken is: ‘Ben ík nou gek?’ Of: ‘Ligt het nou mij?’ Dat bracht ons op het idee van lotgenotencontact. Er zit heel veel schaamte. Door erover te praten met lotgenoten hoor je hoe anderen ermee omgaan. We hopen dat mensen van elkaar leren, al zijn we ons er ook van bewust dat mensen kunnen schrikken van het verhaal van de ander. Daar moeten wij als gespreksleiders goed op letten.”
Gedicht
Verwacht bij de lotgenotengroep van de Regenboog geen powerpoints of stappenplan. Ester: “We starten liever met een gedicht of ademhalingsoefening. Vanuit ontspanning, zachtheid en compassie kun je stappen maken. Niet omdat mensen zeggen: ‘Je moet ermee stoppen.’” Katia knikt: “Je bent jezelf toch al de hele tijd aan het bekritiseren. ‘Waarom ben ik zo dom?’ ‘Waarom lukt het me niet?’ Al die zelfkritiek houdt je situatie alleen maar in stand.”
Lotgenotencontact: “Praten met lotgenoten kan genezend werken, daar ben ik van overtuigd”
Een veilige plek
Katia: “Het was spannend, praten in een groep, maar ik heb er geen spijt van. In bijna alle verhalen herkende ik mijn eigen verhaal. Dat vond ik heel fijn. Ik ben dus niet alleen. Eén vrouw in de groep zei: ‘Ik voel me heel stom.’ Zo voel ik me ook heel vaak. Praten met lotgenoten kan genezend werken, daar ben ik van overtuigd. En Ester en Dick zijn hele goede gespreksleiders. Als iemand bijvoorbeeld te veel praat, dan wordt diegene daar op een mooie manier op geattendeerd. Dat voelt voor mij veilig. Ze geven iedereen de ruimte, zorgen dat we niet oordelen over elkaar en laten je gewoon huilen als je daar behoefte aan hebt.” Ester: “We hebben tissues, maar we geloven niet in troosten. Dit is júíst een plek waar je mag huilen. Je mag je hier ook schamen. Je mag hier boos zijn. Het mag hier allemaal.”
* Vanwege de privacy van haar zoon is Katia een gefingeerde naam en de afbeelding bewerkt
Ook een lotgenotengroep-bijeenkomst bijwonen?
Als je behoefte hebt aan contact met andere naasten van mensen met verslavings- en/of psychiatrische problemen, dan ben je elke derde donderdag van de maand van 19.00 tot 21.00 uur welkom op de hoofdlocatie van De Regenboog Groep (Droogbak 1-d). Het kan natuurlijk zijn dat één-op-één-gesprekken beter bij je passen, ook daarvoor ben je meer dan welkom.
Voor meer info over ons aanbod en aanmelden
- Mail: pfondersteuning@deregenboog.org
- Telefoon: 020 513 76 00
Tekst: Nicolline van der Spek | Fotografie: Merlijn Michon