Van een IT-carrière in de financiële wereld, via een scheiding, advocaatkosten, opgedroogde opdrachten en een te hoge huur, naar dakloosheid. Maar als de basis op orde is, biedt buiten ook nieuwe wegen ...
“Ik vind toch wel belangrijk om te zeggen dat het huizentekort in veel gevallen een grote rol speelt”, zegt Eduard. “We leven in een land waar wonen niet meer voor iedereen is weggelegd. En ergens kunnen wonen is een recht.” In inloophuis Makom in de Amsterdamse Pijp schetst Eduard in heldere bewoordingen waardoor hij dakloos is geraakt. Een huwelijk dat stukloopt, advocaatkosten, minder focus op zijn freelance IT-werk met afhakende opdrachtgevers tot gevolg en uit nood een veel te duur huurhuis. Hij windt er geen doekjes om, en besluit met: “Zo kan dat gaan, en je kan wel in een hoekje gaan zitten jammeren, maar daar schiet niemand iets mee op. Ik ben nogal stoïcijns van mezelf.”
Liefde voor buiten
Nachtopvang bleek voor hem geen goed idee. Een grote groep mensen in één ruimte bij elkaar, past een man die zeer op zijn privacy en ruimte is gesteld niet zo. Hij probeerde het wel, maar is er, zegt hij, gewoon het type niet voor. “Ik kon niet slapen, te veel lawaai, te veel gedoe en rekening houden met. Gelukkig heb ik een grote auto en die staat nu op een afgesloten terrein in Amstelveen, zodat ik geen parkeergeld hoef te betalen. Sinds juni vorig jaar leef ik daar. Stoel naar achter; slaapt prima. Daar begon mijn liefde voor buiten zijn te groeien. Ook omdat je er niet aan ontkomt.
Eduard wilde graag onherkenbaar in beeld
Dat gaat ongeveer zo: eerst hoor je de lijsters en merels. Dan, als de zon opkomt, begint bijna het hele koor, en als alles lekker op gang is, toeteren de nijlganzen eroverheen. Je bent vroeg wakker als je buiten slaapt. Dan loop ik de stad in, naar inloophuis De Kloof, voor een broodje, kop koffie en het opladen van mijn telefoon. De route erheen wordt bepaald door het noodzakelijke wc-bezoek: in een politiebureau, bibliotheek of hotel. Even nonchalant overkomen. Maar als dat essentiële onderdeel is geregeld, is het voornamelijk de natuur waar ik voor ga. Het Amsterdamse Bos, Amstelpark, Sarphatipark, de Kalfjeslaan-route. Ik fiets weinig, dan ben je vooral bezig met de weg en het verkeer. Amsterdam is hartstikke mooi. Je kan honderd keer over de grachten lopen en steeds wat nieuws zien, maar je moet wel om je heen kunnen kijken.”
“Een jaar op straat is relatief kort, maar de weg terug is lang: een lange omweg”
Doolhof
Eduard is ook vaak in ons inloophuis Makom te vinden. Van hieruit lopen we deze middag door het nabijgelegen Sarphatipark. “Met veel aandacht ingericht”, zegt hij, en wijst naar de vijvers, bruggetjes en het hondenlosloopgedeelte. “Er zijn bankjes waarop je kan relaxen. Ik kan enorm genieten van de natuur. Het is niet een happy gevoel ofzo. Dat niet. Daar heb ik nu geen ruimte voor. Ik heb twee jonge dochters ... Ik bedoel, al te veel nadenken schiet niet op. Het is een beetje je kop in het zand steken en positief blijven.
Mijn weg terug loopt door een doolhof. Ik sta op zoveel wachtlijsten. En de mensen van Makom zijn echt toppers, maar ook zij kunnen niet altijd ijzer met handen breken. Ik heb het geluk dat ik het bedrijfsleven ken. Dus al die administratieve rompslomp staat nu ook weer niet heel ver van me af. Ik kom nu in aanmerking voor een kamer. Die zal ik nog moeten delen. En vandaaruit dan iets voor mezelf. Niet al te veel hopen, is het beste, maar het kan, écht. Als ik daar ben, ben ik ergens. Een jaar op straat is relatief kort, maar de weg terug is lang: een lange omweg, die ik vooral graag buiten loop.”
Tekst: Gijs de Swarte | Fotografie: Mila van Egmond