Fazal en Zoë - vrijwilligers Informele Zorg
Zoë is zzp’er en kwam door de coronacrisis zonder werk te zitten. Ze ging op zoek naar vrijwilligerswerk en zocht bewust naar een organisatie met een menselijk gezicht. Sinds een paar maanden trekt ze op met een jonge vrouw die kampt met angsten.
Fazal komt uit Afghanistan en woont al twintig jaar in Nederland. Hij werkte bij een bedrijf dat opdrachten uitvoert voor overheidsinstanties (IND, justitie, politie et cetera), maar raakte door reorganisaties zijn baan kwijt. Nu is hij maatje bij De Regenboog Groep. Hij is gekoppeld aan een statushouder, ook uit Afghanistan.
Fazal: “Zoë, hoe vind je het vrijwilligerswerk nu toe?”
Zoë: “Het smaakt naar meer. Ik haal er voor mezelf ook heel veel uit, merk ik, en dan bedoel ik vooral het menselijke contact. Als zzp’er werkte ik vanuit huis, nog voordat het hip werd, zeg maar. En nu trek ik gezellig met iemand op. Maar wat ik echt belangrijk vind, is dat je met dit werk impact hebt. En jij?”
Fazal: “Ik heb precies hetzelfde. Je komt met iemand in contact en ziet de dank in zijn ogen. Je krijgt ook complimenten. Dat is niet in woorden uit te drukken. Onze koning heeft het over een participatiemaatschappij. Dit is het steentje dat ik bijdraag. Ik heb ergens gelezen dat een derde van de Nederlanders maar één keer per jaar vrijwilligerswerk doet. Daar schrok ik van, zo weinig.”
Zoë: “Misschien heeft het ook met cultuur te maken. Nederland is zo’n individualistische samenleving geworden. Ik ben zelf half-Indonesisch. Is bij ons een oudtante ziek, dan sta je meteen op de stoep. Je hélpt elkaar. Dat is in de Nederlandse cultuur een stuk minder vanzelfsprekend naar mijn idee.”
Fazal: “Dat vind ik zo mooi van De Regenboog Groep. In mijn interpretatie staat de regenboog symbool voor ‘saamhorigheid’. Er wordt veel over sociale cohesie gepraat en gesproken, maar De Regenboog Groep brengt het in de praktijk. We leven in een ik-samenleving. In de kleine lettertjes van De Regenboog Groep staat: wij. Het is een organisatie die mensen samenbrengt. Ik voel me hier op mijn gemak. Waarom? Ik weet wat statushouders moeten doormaken. Ik ben zelf asielzoeker geweest. Wat je met een maatje kunt bespreken is echt anders dan praten tegen een psycholoog. Die kan je wel tips geven, maar hij weet niet wat jij hebt meegemaakt.”
“We leven in een ik-samenleving. In de kleine lettertjes van De Regenboog Groep staat: wij.”
Zoë: “Hoe vond jij eigenlijk de training die we gekregen hebben bij De Regenboog Groep?”
Fazal: “Ik was vrijgesteld voor de cursus vanwege mijn ervaring met statushouders. Maar ik kan wel zeggen dat ik de begeleiding heel goed vind. Als er wat is, kun je er altijd terecht.”
Zoë: “Dit is mijn eerste kennismaking met vrijwilligerswerk, en maatje zijn is een goede instap. Ik denk ook voor anderen die vrijwilligerswerk overwegen. Het vergt niet veel van je tijd. Ik spreek elke week af met mijn maatje. Wel moet ik eerlijk toegeven dat het in het begin even wennen was. Ik wist niet zo goed wat mijn rol nou precies was. Ben je nou hulpverlener of gewoon een maatje? En wat mag je wel en niet doen als maatje? Ben jij altijd degene die luistert of mag je ook zelf je verhaal vertellen? Laatst was ik verdwaald tijdens een audiotour. Toen nam ze mij juist op sleeptouw! Ergens werkt dat ook wel weer goed. Zelf heb ik een paar jaar geleden een burn-out gehad en heb ik ADHD. Ik weet hoe complex sommige mentale uitdagingen zijn. Mijn maatje houdt me best vaak een spiegel voor. Zij leert van mij, ik van haar.”
Fazal: “Wat het voor mij soms lastig maakt is dat ik met een bepaald temperament naar mijn maatje ga en dan met een heel ander temperament thuiskom. Door zijn verhalen – zijn sombere verhalen – moet ik automatisch terugdenken aan mijn eigen tijd als vluchteling en die rugzak neem ik mee naar huis. Dat maakt het mentaal best zwaar.”
Zoë: “Het kan inderdaad confronterend zijn. Maar dat leer je dan weer op de cursus: hoe zorg je dat je de problemen niet te veel mee naar huis neemt.”