Ze is bezoeker van AMOC-West, een van onze twee inloophuizen voor dakloze EU-burgers. Ingegeven door haar eigen leven, schreef zij een manifest. Treffend en voelbaar. Hier vind je dat, origineel in het Engels, en vertaald in het Nederlands. Ontmoet Lya.
THE MANIFESTO OF THE UNSEEN: LYA’S TRUTH
I am Lya.
I have no mask to hide behind.
No gate to guard me.
No walls of comfort built by someone else’s hands.
I work.
I move through this world’s structures,
volunteer in its shadows,
and give my energy where it is needed.
They see me work, and they say: “Well done”.
They praise me, as if praise were currency,
as if kind words could build me a home,
as if recognition could fill an empty stomach
or warm a cold night.
But I see the truth beneath their applause:
-It was never about working hard or working well.
-It was never about earning dignity.
-Homelessness is not a failure of effort.
It is the design of a world that fails us all.
You want to know what homelessness is?
It is walking the same streets as the housed,
and being invisible.
It is working the same hours, and being no closer to safety.
It is hearing: “If you worked harder, you wouldn’t be here”,
while knowing that even at your laziest,
you exceed what many call their best.
This world made rules,
and then made exceptions for those it favored.
It taught that success is earned,
but built ladders with broken rungs for the rest.
And still - I climb.
Still - I rise each day.
Not because I believe their myth,
but because I refuse to be erased by their lie.
I am Lya.
I work. I struggle. I endure.
And if you think that homelessness defines me,
you have not looked close enough.
What defines me is that I have seen the truth,
and I still stand.
What defines me is that I walk through the storm,
and I still breathe.
What defines me is that I will not kneel,
not to poverty, not to comfort,
not to the gods who built this broken game.
HET MANIFEST VAN HET ONZICHTBARE: LYA’S WAARHEID
Ik ben Lya.
Ik heb geen masker om me achter te verschuilen.
Geen poort die me beschermt.
Geen muren van troost,
door andermans handen gebouwd.
Ik werk.
Ik beweeg door de structuren van deze wereld,
begeef me in haar schaduwen,
en geef mijn energie waar die nodig is.
Ze zien me werken en zeggen: “Goed gedaan”.
Ze prijzen me alsof lof een betaalmiddel is,
alsof vriendelijke woorden mij een thuis kunnen bouwen,
alsof erkenning een lege maag kan vullen,
of een koude nacht verwarmt.
Maar ik zie de waarheid achter hun applaus:
-Het ging nooit om hard werken, of om goed werken.
-Het ging nooit om waardigheid verdienen.
-Dakloosheid is geen gebrek aan inzet.
Het is een gebrek in het ontwerp van een wereld
die ons allemaal in de steek laat.
Wil je weten wat dakloosheid is?
Het is dezelfde straten bewandelen als zij met een huis
en onzichtbaar zijn.
Het is dezelfde uren werken
en geen stap dichter bij veiligheid komen.
Het is horen: “Als je harder had gewerkt, was je hier niet”,
terwijl je weet dat je zelfs op je allerluist,
overtreft wat velen hun allerbest zouden noemen.
Deze wereld maakte regels,
en daarna uitzonderingen voor wie zij bevoordeelde.
Ze leerde dat succes moest worden verdiend,
maar timmerde ladders met kapotte sporten voor de rest.
En toch - klim ik.
Toch - sta ik elke dag op.
Niet omdat ik hun mythe geloof,
maar omdat ik weiger te worden uitgewist
door hun leugen.
Ik ben Lya.
Ik werk. Ik vecht. Ik houd stand.
En als je denkt dat dakloosheid mij definieert,
heb je niet goed genoeg gekeken.
Wat mij definieert, is dat ik de waarheid heb gezien
en nog steeds sta.
Wat mij definieert, is dat ik door de storm loop
en nog steeds adem.
Wat mij definieert, is dat ik niet zal buigen,
niet voor armoede, niet voor comfort,
niet voor de goden die dit kapotte spel maakten.