Met haar dochter vluchtte Zoia Balan (47) op 7 maart 2022 vanuit Oekraïne naar Nederland, waarbij ze afscheid moest nemen van haar man. De moeilijkste beslissing ooit. “Elke dag bidden wij dat we in de toekomst weer als gelukkig gezin samen kunnen zijn, net als vroeger.”
“De dag waarop we Oekraïne verlieten, willen wij ons liever niet herinneren, omdat het te pijnlijk is. Maar met trots herinneren wij ons hoe we ons leven in Nederland hebben opgebouwd. Eerst in Bussum, waar we zo genoten van de schoonheid en de frisse lucht en ik meteen op zoek ging naar een school voor mijn dochter. Binnen ons gastgezin kregen we veel steun. Daarbuiten moesten we het zelf regelen: leren fietsen, reizen met het openbaar vervoer, alles was nieuw. Nu wonen we in het opvangcentrum in Weesp en helpen de medewerkers van de Regenboog ons, én ons maatje Anne, dat als een familielid is.
Maar voor deze tijd liepen we tegen veel obstakels aan. Als docent had ik het geluk een baan te vinden: lesgeven aan Oekraïense kinderen, maar omdat ik geen biometrisch paspoort had, kon ik geen bankrekening krijgen. Ik loste probleem na probleem op en moest vaak naar de Oekraïense ambassade in Den Haag. Na ruim een half jaar lukte het een goed paspoort te krijgen. Gelukkig, want nu konden wij ook onze familie in Oekraïne bezoeken. Ondertussen deed ik er alles aan mijn diploma hier te laten waarderen.
Helaas werd mijn contract na drie maanden niet verlengd, vanwege een gebrek aan kennis van de Nederlandse taal. Ik was heel teleurgesteld, maar begreep dat het belangrijk is om de taal te leren van het land waar je woont en schreef me in voor verschillende cursussen. Al mijn vrije tijd besteedde ik eraan en na een jaar was ik voor het Nt2-examen geslaagd. Een geweldig gevoel!
Nu werk ik als leerkrachtondersteuner op een nieuwkomersschool. Deze school gaat sluiten, dus ik moet wel weer op zoek naar een nieuwe baan. Maar ik geloof dat alles goedkomt. Ik wil veel leren en mijn droom waarmaken: werken als docent Engels, zoals in Oekraïne, maar dan voor Nederlandssprekende kinderen. Ook droom ik dat mijn dochter in Nederland naar de universiteit kan. Maar mijn grootste droom is dat de oorlog in Oekraïne eindigt.”
Tekst en fotografie: Zoia Balan