Splinter Chabot (26) is schrijver, programmamaker en politicoloog. Drie boeken bracht hij al uit. Hij is geestelijk vader van diverse tv-producties, waaronder Ondertussen aan de Hofvijver en zijn eigen talkshow SPLNTR! In 2022 deed hij verslag van Pride Amsterdam. We stellen hem vijf vragen.
“‘Anders zijn’, ligt vaak niet bij jou, dat vindt een ander”
Anders zijn en daarin jezelf blijven. Een belangrijk thema voor jou, getuigen je boeken CONFETTIREGEN en Roze Brieven. Hoe heb jij dat voor elkaar gebokst?
“Dat was niet gemakkelijk. Het begon voor mij op de middelbare school. Dan wil je helemaal niet anders zijn. Maar de ander bestempelt jou zo. Zelf vind je het de normaalste zaak dat je op jongens valt. En opeens sta je in de spagaat. Je moet uit de kast komen. Jouw verliefdheid wordt als anders gezien. Terwijl je denkt: ‘Anders? Dit is altijd mijn belevingswereld geweest.’ Pas veel later ben ik mijn eigen pas gaan lopen. Toen ging ik kleurrijke kleding dragen en vond ik het niet meer erg om afwijkend te zijn. Maar dat is een heel volwassenwordingsproces geweest met een waardevol besef: ‘Anders zijn’, ligt vaak niet bij jou, dat vindt een ander. Je bent zelf in charge van wat jij normaal én anders vindt.”
Moet je nog steeds weleens strijden om helemaal jezelf te kunnen zijn?
“Natuurlijk. In Nederland is alles op papier goed geregeld. Je mag verliefd worden op en trouwen met wie je wilt. Maar de onzichtbare wetten die in de samenleving hangen, zijn het sterkst. De blik en handeling van een ander, maakt regelmatig dat je jezelf aanpast en op bepaalde plekken iets juist wel of niet doet. Die onzichtbare wetten zijn er in Nederland, Europa en zeker daarbuiten, waar sommige vormen van liefde vaak zelfs nog officieel verboden zijn. Daarom kom ik ook veel op scholen om te praten met kinderen die zich misschien onveilig voelen, terwijl ze in hun hoofd een zoektocht voeren. Zelfs als niemand er in je directe omgeving problemen mee heeft, is het niet altijd makkelijk om jezelf te leren begrijpen en je eigen gevoelens te verstaan in deze wereld vol verwarring.”
Het gaat allemaal om liefde. Hoe ging dat tijdens jouw speurtocht naar jezelf?
“Chaotisch. Tijdens de pubertijd kwam ik erachter op jongens te vallen en pas in mijn studententijd heb ik voor het eerst met een jongen gezoend. Op de middelbare school vond ik bijvoorbeeld één jongen héél leuk. Ik wilde graag bij hem zijn, omdat we vrienden waren, dacht ik eerst. Later begon ik me af te vragen wat het nou echt was. Als iets niet als meest gangbaar wordt gezien, moet je dat gevoel zelf uitvogelen. En gevoel is geen wiskunde, het is een flipperkast in je lijf. ‘Ik vind hem leuk, nee toch niet. Ik ben verliefd. Ik ben niet verliefd.’ Ook wil je het voor de ander niet ingewikkeld maken en ben je bang vies of vervelend te worden gevonden. Dan ging ik stiekem ‘Goede Tijden, Slechte Tijden’ kijken, waarin een personage ook op jongens viel. Nu is er een mooi aanbod voor jongeren. Dat scheelt enorm. Door iets veel te zien, wordt het normaal. Als je nu eenzaam thuis zit, kun je online van alles vinden, waardoor je weet dat je niet de enige bent. Dat was vroeger niet.”
En hoe is het nu met de liefde dan? Nu word je natuurlijk herkend?
[Lachend] “Laat ik vooropstellen: ik heb een mooi en gelukkig leven. Maar door mijn queerhoofdpersonage in CONFETTIREGEN, wordt mijn werk veel gelezen door lhbtiq+’ers. Dus als ik nu uitga en een jongen glimlacht naar me, resulteert het er vaak in dat hij naar me toekomt en zegt: ‘Ik heb je boeken gelezen en er superveel aan gehad’. Wat heel mooi is, maar ik ben dus niet meer alleen die jongen van zesentwintig, ik ben nu ook iets anders. Dat creëert afstand. Het voelt een beetje alsof ik ben thuisgekomen, maar de huissleutel niet heb gekregen. Gelukkig word ik makkelijk verliefd. Ik kan iemand aankijken en verliefd worden. Hierdoor is de zoektocht naar liefde wel heel leuk.”
Wat zou je tegen mensen willen zeggen die het gevoel hebben niet te kunnen zijn wie ze willen zijn?
“Daar is niet één antwoord op. Evenmin heb ik de antwoorden. Maar twijfel en onzekerheid mogen bestaan. Ik ben ook bang voor dingen en onzeker over van alles. Je eigen zoektocht mag in hele kleine stappen gaan. Ook hoef je niet één ding te zijn, je mag aldoor veranderen. En hoe eenzaam je je ook voelt en hoe donker het om je heen ook kan zijn, als je een lichtje aandoet, bijvoorbeeld in de vorm van een film, boek of liedje, zie je dat er om je heen heel veel mensen lopen zoals jij. Voor je, achter je, naast je. Je voelt je misschien alleen, maar bent het niet. Ga door. Blijf huppelen.”
Tekst: Jola Gosen | Fotografie: Ruud Baan