“Hoor, een kleine karekiet”

Vogels kijken doe je met je oren, leren we tijdens de halfjaarlijkse vogelwandeling, een populaire groepsactiviteit van De Regenboog Groep.

Nog voordat de wandeling begint, zien we al een ooievaar overvliegen. “Schrijft iemand hem op?”, vraagt Joris Buis, onze vogelgids. “Aan het einde van de wandeling tellen we namelijk alle soorten vogels die we hebben gezien”, licht hij toe. “Vorige keer waren dat er eenentwintig”, weet Daniëlle te vertellen. Zij is oud-vrijwilliger van de Buurtboerderij, waar onze wandeling begint. Samen met negen anderen heeft ze zich ingeschreven voor deze activiteit. Ook voor Theo is het de tweede keer dat hij meegaat. Hij kent de Regenboog, omdat hij naar eigen zeggen een beetje gek is, “maar wie is dat niet”, volgt er met een grote lach achteraan. Autisme, legt hij later uit. Zijn begeleider attendeerde hem op De Regenboog Groep en sindsdien schrijft hij zich regelmatig in voor onze groepsuitjes. Een andere deelnemer, die liever anoniem blijft, is ook fan van de groepsactiviteiten van de Regenboog: “Vanmorgen heb ik nog gebowld. Daarna heb ik bus 22 genomen om mee te doen aan de vogelwandeling.”

Stadsgeluiden

Vogels kijken doe je met je oren, blijkt als we op pad gaan en Joris regelmatig stilstaat om ons te tippen op een geluid: “Hoor, een kleine karekiet.” Voor onze eindscore telt het alleen als meerdere mensen de vogel horen: twee keer horen, is scoren. We horen een tjiftjaf en een vink, een boomkruiper en een winterkoninkje. Die laatste vogel kan maar liefst negentig decibel produceren, vertelt Joris boven de voorbijrazende trein uit. “Worden die beesten niet knettergek van alle stadsgeluiden?”, vraagt Daniëlle. Ze kent genoeg mensen die er horendol van worden: trams, treinen, auto’s. Ondertussen missen we de grote bonte specht. “Daar vloog ‘ie”, wijst Joris, die werkelijk een bovenmenselijk zintuigenstelsel heeft.

Vogelgids Joris Buis

Kleine bruine vogeltjes

“Wat was dát?” Josathan wijst in de lucht. “Een grote alexanderparkiet”, weet Joris. Hij vervolgt: “Een echte Amsterdammer. De halsbandparkiet zie je overal in Nederland, maar deze komt alleen hier voor.” Josathan loopt mee omdat hij gek op vogels is, maar ook omdat hij zo nu en dan onder de mensen wil zijn: “Ik ben nogal een einzelgänger en soms heb ik zó lang niet gepraat dat ik mensen opzoek. Gewoon om te praten.” Zijn favoriete vogel is de goudvink. Die zien we vandaag niet. Wel zien we krakeenden, nijlganzen, pimpelmezen en heel veel ‘kbv'tjes’. “Als je net begint met vogelspotten, merk je pas hoeveel kbv’tjes er zijn”, lacht Joris. Er gaan twintig wenkbrauwen omhoog. Joris: “Kleine bruine vogeltjes.”

Een nestje

Dan blijft een groepje stilstaan bij een struik. Iemand zag iets bewegen. De verrekijkers gaan voor de ogen. Joris snelt naderbij en is als een kind zo blij als hij vier net uit het ei gekropen winterkoninkjes ziet. De pluizen zitten er nog aan. “Maar misschien”, zegt hij, “moeten we niet te lang blijven staan. We jagen de ouders weg met zijn allen.” De tocht gaat verder, langs waterhoentjes, mantelmeeuwen en scholeksters. Amsterdam telt in totaal honderdvierennegentig vogelsoorten, van het woudaapje (Joris’ lieveling) tot de postduif. De broedvogelbevolking van Amsterdam is net zo dynamisch als de stad zelf. Wij zien vandaag dertig vogelsoorten. Een record! Als er ter afsluiting nog wat wordt gedronken en nagepraat bij de Buurtboerderij, heeft Theo een mooie vogelanekdote: “Ik zag op mijn balkon een duif liggen, meer dood dan levend, en belde de dierenambulance. ‘Doe hem in een doosje’, zeiden ze, ‘we komen eraan!’ Dat is toch fantastisch? Ik had meteen mijn vertrouwen in de mensheid terug.”