Jaarlijks zetten duizenden vrijwilligers en donateurs zich in voor De Regenboog Groep om Amsterdam liever te maken. Dat doen ze met hart en ziel. Wat motiveert hen?
Breien voor daklozen
Elke maandagavond komt in Amsterdam-Noord een ploegje vrouwen bij elkaar. Voor de gezelligheid én om samen te breien. Sinds vier jaar breien ze voor de bezoekers van onze inloophuizen.
"Vorig jaar kregen we een bedankbrief van de directeur met een echte handtekening", zegt Lies vervuld van trots, terwijl ze met vier pennen een sok aan het breien is. Gevat reageert Mieke: “Volgens mij heb je die boven je bed gehangen." Iedereen in de huiskamer moet lachen. Dan komt Jolanda binnen, ietwat verlaat. Maar ze komt helemaal uit de Bijlmer gefietst. Overslaan doet ze niet. Geen van de dames trouwens. Al regent het pijpenstelen. "Veel te gezellig", lacht de tweeëntachtigjarige Geeske, die is opgegroeid op de Dappermarkt en een omslagdoek aan het maken is. Lies schenkt de thee nog eens bij, terwijl Jolanda naar de keuken loopt: "Iedereen een stukje suikerbrood?"
“We zijn allemaal van die types die niet stil kunnen zitten”
De dames willen gastvrouw Aartje, die met haar negenentachtig jaar de oudste van het stel is, niet met de rommel achterlaten en doen daarom altijd de afwas. Aartje zou het niets uitmaken. Als ze maar komen. Iedereen verheugt zich op de maandagavond. Christa: "We zijn allemaal totaal verschillend, maar door het breien zijn we vriendinnen geworden." Mieke: "Nou, zo verschillend zijn we niet. We zijn allemaal van die types die niet stil kunnen zitten." Geeske knikt: "Mijn handen móéten bewegen, anders word ik nerveus." Vanavond wordt er door twaalf handen gewerkt. Dat levert een grote berg spullen op: sjaals in felle kleuren, mutsen met vrolijke bolletjes, omslagdoeken, sokken.
Gastvrouw Aartje
Lies: “Eind 2021 kwamen we met acht zakken aanzetten bij de Regenboog.” Waarop Nicole, de zevenenvijftig-jarige benjamin van het stel, aanvult: "Toen hadden we zelfs dekens gemaakt." Jolanda [nuchter]: “Nou, en dat doen we graag hoor.”
Mieke is ook maatje bij De Regenboog Groep. Al vijf jaar. Zonder op te kijken van haar breiwerkje vertelt ze waarom: "Niet iedereen heeft het getroffen in het leven." Waarop in koor weerklinkt: "Zo is dat!" Een steek is zo gevallen.
Samen herinneringen maken
Manouk van Groeningen (31) is Senior Talent Consultant en Trainer bij Coolblue. Naast haar werk wil ze graag iets betekenen voor de stad. Sinds 2018 is ze maatje bij De Regenboog Groep.
"Vijf jaar geleden ben ik zelf behoorlijk tegen de lamp gelopen. Het gebeurde tijdens mijn eerste baan. Ik was overwerkt en voelde me eenzaam. Ik heb genoeg vrienden en een lieve familie, maar eigenlijk zocht ik een lotgenoot met wie ik kon praten. Die periode heeft me aan het denken gezet. Dus toen een vriendin me vertelde over De Regenboog Groep, heb ik me gelijk aangemeld. Vanwege mijn eigen ervaring wilde ik jongeren helpen bij wie het leven ook even anders loopt. Deze week ga ik toevallig op stap met mijn vierde maatje. Een meisje dit keer. Tijdens de eerste kennismaking vertelde ze dat het voor haar best gek voelt. 'Je bent geen hulpverlener', zei ze, 'maar ook geen vriendin.' En dat is het precies. Zelf voel ik me meer een zus waarmee je kan praten en leuke dingen kan ondernemen: samen herinneringen maken.
"Hoe vaak heb je een echt gesprek met iemand die je nog niet zo goed kent?"
Manouk
Ik hou van verhalen van mensen. Uit wat voor familie komen ze? Hoe kijken ze naar het leven? Wat drijft ze? Zo ging ik met mijn Indiase maatje bij een Sri Lankaans restaurant eten. ‘Dit mag helemaal niet’, lachte hij, ‘eten met een vrouw die niet de jouwe is’. Je mag samen wel een pizzaatje eten, maar niet de gerechten uit de Indiase eetcultuur. Grappig voor hem en voor mij. Hoe vaak heb je nou een echt gesprek met iemand die je nog niet zo goed kent? In dit geval iemand uit een totaal andere cultuur die zijn gehele studie bij elkaar moet financieren met baantjes en hele grote stappen zet. Ik vind het mooi om daaraan bij te dragen.
Laatst las ik een artikel waarin precies stond waar ik me ook al een poos aan stoor: alles moet maar van nut zijn voor onszelf. Je werk moet voldoening geven. Uit je vrienden moet je íets halen. Met het grootste gemak zeggen we een etentje af zonder ons af te vragen of de ander zich er misschien niet heel erg op had verheugd. Wat mij betreft mogen we best wat liever zijn voor de ander. Er is in Amsterdam veel onzichtbaar leed. Eigenlijk is het een hele eenzame stad. Als we nou eens allemaal aan iemand zouden denken, dan wordt er aan iedereen gedacht.”
Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: Merlijn Michon