Marsel (44) vluchtte in 1985 met zijn familie vanuit Afghanistan naar Iran. Weg uit de oorlog in zijn geboorteland. Hij was toen zeven jaar oud. Maar ook in Iran voelde de artistiekeling zich niet vrij. Hij verliet het in 2001 om als drieëntwintigjarige in Oekraïne een leven op te bouwen. Helemaal alleen, maar wel volledig: met zijn zang en dans. Dit jaar vluchtte Marsel vanuit Oekraïne naar Nederland. Weg uit de oorlog in zijn eindelijk gevonden thuis.
Over zijn tijd in Oekraïne vertelt Marsel: “Ik werkte er hard om mijn dromen na te jagen. In Kiev zong ik in restaurants en danste ik op parkeerplaatsen van clubs. Ook gaf ik Oriëntaalse buikdansles. Met het geld dat ik verdiende, maakte ik videoclips. Zonder sponsor. Ik had niet veel geld, maar deed alles zelf en het gaat om de kunst en de liefde daarvoor.”
99% hard work
Inmiddels verblijft Marsel al een paar maanden in een van onze opvanglocaties en werkt hij als ober in een hotel. Hoe zit het nu met zijn dromen? “Amsterdam en Nederland zijn mooi en de mensen cool en positief. Daarom hoop ik ook hier muziekproducties te kunnen maken. Als kunstenaar is het wat ik voel dat ik moet doen: me creatief uiten. Ik heb zoveel unieke ideeën voor choreografieën. Maar eerst wil ik mijn Engels verbeteren en Nederlands leren. Ook zou ik me graag verder ontwikkelen door naar een dans-, zang- of acteerschool te gaan. Als mijn dans vandaag niet beter is dan gisteren, ben ik niet tevreden. Daar leef ik voor. En pas nog droomde ik dat ik op een podium stond te zingen.”
Marsel is ambitieus en een perfectionist. Als we het daarover hebben, haalt hij een quote van Albert Einstein aan: “Genius is 1% talent and 99% hard work ... Ja”, benadrukt hij, “hard werken én een goed mens zijn, dat is het belangrijkste. Mijn hart is open voor iedereen, welke kleur iemand ook heeft. En ik ben een positief mens.” Dat laatste lukt Marsel naar eigen zeggen door elke ochtend te mediteren, drie à vier keer per week te sporten, gezond te eten en veel water te drinken. “Je woont in je lichaam, daar moet je goed voor zorgen.”
Heeft muziek nog een rol bij dat positieve? “Natuurlijk! Muziek helpt me te overleven. Het is alles voor me. Als ik treurig ben of het allemaal even niet lukt, zet ik muziek op. Vooral positieve muziek, zoals salsa en bachata.” Bovendien voedt muziek Marsels ware levensvreugde: zijn dans. “Op het moment dat ik dans, ben ik héél dichtbij mezelf en bij mijn god. Dan voel ik dat ik gelukkig ben. In mijn bewegingen kun je me leren kennen. Mijn danskunst is wie ik ben.”
Landelijke bekendheid
Het balletje ging rollen toen Marsel Oekraïense folklore ging zingen en daar een videoclip bij maakte. “Dat vonden ze heel interessant: een Afghaan die Oekraïens zingt.” In 2013 kreeg de video landelijke bekendheid in Oekraïne, tegelijk met de revolutie in Kiev. “Geweldig was dat.” Al heerst er nu een andere emotie bij Marsel. “Het is erg verdrietig voor iedereen. Eerst kon ik ook niet geloven dat het oorlog was, dat duurde dagen. Terwijl heel mijn familie me belde en vroeg wat ik in hemelsnaam aan het doen was. Toen kwam het besef en ben ik met een vriend - die ook muzikant is - en zijn familie en hond naar Nederland gegaan.”
Marsel had dus al een muziekcarrière. Is het moeilijk om nu ober te zijn? “Het maakt niet uit, ik werk. En ik hou van hard werken. Life is moments. Elke keer als ik werk, weet ik dat het is om ergens anders te komen.” Terug naar Oekraïne wil Marsel wel, maar alleen als de oorlog stopt. “Oekraïne was als een paradijs voor mij, met zulke vriendelijke, goede mensen die me in mijn dromen deden geloven. Hiervan zijn velen vertrokken. Sommigen zijn gebleven om voor hun oudere familie te zorgen. Daardoor zijn er ook nog kinderen. Dat is zo heftig, die zijn zo bang.” Helaas kan Marsel het weten.
Video’s en contact
De muziekvideo’s van Marsel zien? Dat kan hier.
Ben jij een producer of director en geïnteresseerd in een samenwerking met Marsel?
Stuur een mail naar communicatie@deregenboog.org en we brengen je in contact.
Tekst: Jola Gosen I Fotografie: Merlijn Michon