Praat met daklozen, juist als beleidsmaker
Munish Ramlal (1982) is ombudsman voor de gemeente Amsterdam. De gesprekken met Amsterdammers vindt hij het leukste van zijn baan. Ook daklozen spreekt hij regelmatig.
“Het contact met de mens op straat leert je veel over hoe de overheid beter kan aansluiten op de inwoners. Dat geldt ook voor mensen zonder dak boven hun hoofd. Om die reden heb ik een aantal keer als tech-dj, wat mijn hobby is, gedraaid bij inloophuis Blaka Watra. Ook hield ik er spreekuur, waarbij daklozen vragen konden stellen."
Een ombudsman met dakloosheid dichtbij
"Helaas ken ik het van dichtbij, mijn eigen broer is weleens dakloos geweest en had dan te maken met allerlei bureaucratisch gedoe. Dat maakt wel dat ik goed kan aanvoelen wat dakloosheid met je kan doen. Ik krijg soms het idee dat beleidsmakers vooral praten over de kosten en regeltjes en het menselijke uit beeld verdwijnt. Daardoor ontstaan er aanpakken die niet duurzaam zijn, terwijl er wel veel geld naartoe gaat en iedereen hard zijn best doet. Soms is het dus nodig het over een andere boeg te gooien, voor de effectiviteit en rechtvaardigheid van het beleid bij het tegengaan van dakloosheid. Mijn advies: ga praten met mensen uit de praktijk, met maatschappelijk werkers, begeleiders van daklozen. Er is veel kennis in de uitvoering over wat wel en niet werkt."
Burn-out-bureaucratie
"Belangrijk is bijvoorbeeld dat de eerste maanden cruciaal zijn als iemand op straat komt te staan. Helaas hebben we het zo georganiseerd dat veel ambtenaren er vaak geen tijd voor vrij kunnen maken, omdat de agenda's te vol zitten. Het is geen onwil, maar daardoor ontstaat een blinde vlek voor waardevolle inzichten uit de praktijk. Dat is zonde en kost de belastingbetaler uiteindelijk meer geld, omdat er dingen worden bedacht die niet werken. De mensen uit de praktijk hebben vaak creatieve ideeën. Bijvoorbeeld over wonen. Die creativiteit wil de gemeente zélf ook, maar omdat er zoveel werkdruk is en ze vastzitten aan kaders die zijn bedacht vanachter de computer, zoals een zelfredzaamheidsmatrix, lukt het niet meer zo goed om wat breder naar een situatie te kijken. Ik noem dat een burn-out-bureaucratie. Er worden allerlei pogingen gedaan om de signalen van daklozenprofessionals over te brengen, bijvoorbeeld naar raadsleden. Maar als we de onderliggende problematiek van deze burn-out-bureaucratie intact laten, vrees ik dat je signalen kunt afgeven tot je een ons weegt.”
Ombudsman Munish Ramlal