Het kan heel ingewikkeld zijn als iemand in je naaste omgeving verslaafd is of psychiatrische problemen heeft. De kans is groot dat je te maken hebt met complex gedrag.
Partner-en Familieondersteuning kan je helpen. Met de ervaren en deskundige coaches van Partner- en Familieondersteuning praat je hierover. We luisteren naar je verhaal en samen met jou zoeken we naar betere manieren om met die problemen om te gaan. Ook bieden wij steun en geven wij informatie over verslavingsgedrag of psychiatrisch gedrag. Natuurlijk blijft je verhaal bij ons tussen vier muren.
Met ruim 40 jaar aan expertise adviseren en ondersteunen we je waar mogelijk. Kant en klare oplossingen bestaan niet, maar we werken samen met jou aan het verbeteren van de situatie. Partner- en Familieondersteuning versterkt mensen.
Hieronder vind je verhalen van mensen die je voorgingen. Lees ze om een beeld te krijgen:
Els, partner van een gokverslaafde
Hatice, moeder van een aan cannabis verslaafde jongere
Dorien, vrouw van een alcoholist
Aarzel niet contact met ons op te nemen. In een persoonlijk gesprek kunnen we het beste bepalen hoe we eventueel verdergaan.
Gebruik ons aanmeldformulier
Bel ons op 020 531 76 00
Of mail naar pfondersteuning@deregenboog.org
Wij nemen zo snel mogelijk contact met je op.
Een liefdesrelatie met een gokverslaafde valt niet mee. Dat is ook de ervaring van Els. Zij gaat al jaren gebukt onder de verslaving van haar partner Hans en is inmiddels diep ongelukkig. De goed bedoelde raad van familie en vrienden: 'maak het toch uit met die man, je verdient beter', is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze houdt van hem en vaak genoeg is hij ook ontzettend lief voor haar.
Jarenlang heeft ze haar best gedaan maar het mocht niet baten, ze raakt uitgeput, wanhopig en financieel aan de grond. Toch kan ze geen punt zetten achter de relatie. Uiteindelijk besluit ze om hulp te zoeken en komt bij ons terecht. Dat blijkt een ommekeer in haar leven. Opeens gaat het niet meer over de vraag of ze het moet uitmaken met Hans maar over haarzelf. Over haar gevoelens voor Hans, over wat zij eigenlijk wil in haar leven. Dat is spannend want ze is zo gewend geraakt om zich druk te maken over Hans dat het vreemd voelt om het over zichzelf te hebben. Om te gaan nadenken hoe ze haar eigen leven kan vormgeven, dat is wel wat anders dan nadenken over hoe ze het gedrag van Hans kan beïnvloeden.
Het boek van Robin Norwood 'Als hij maar gelukkig is, vrouwen die te veel in de liefde investeren' geeft haar een schok van herkenning. Er is óók een naam voor haar eigen gedrag: co-dependency, mede-afhankelijkheid. Op ons advies is ze gaan deelnemen aan een zelfhulpgroep. Hier ontdekt ze dat ze niet de enige is met deze problemen en ondervindt ze steun van lotgenoten.
Geleidelijk aan is haar gedrag naar Hans veranderd. Ze geeft duidelijker aan wat zij wel en niet wil en regelt meer voor zichzelf en minder voor Hans. Ook vangt ze de gevolgen van zijn gedrag niet langer op. Daar kan Hans niet omheen en hij beseft dat hij haar kan verliezen als hij zijn gedrag niet verandert. Of de verandering van Hans genoeg is? De tijd zal het leren. Maar Els is door de gesprekken sterker en gelukkiger geworden, ze heeft haar leven nu weer in eigen hand. Het is haar duidelijk geworden dat ze Hans niet kan redden, dat kan alleen hijzelf. En dat is voor haar uiteindelijk ook een opluchting.
Totaal onhandelbaar was Mohammed de laatste tijd. Hij hield zich aan geen enkele huisregel, was soms vreselijk teruggetrokken, en dan weer ontzettend opgewonden en druk. Er waren ruzies en het hele gezinsleven werd ontwricht. Hatice probeerde van alles, maar het had geen zin. Mohammed ging en kwam wanneer het hem uit kwam. Ging met de meest vreemde types om. Ging niet meer naar school. Stal geld uit haar portemonnee. Haalde de spaarpot van zijn zusje leeg. Moeder schaamde zich verschrikkelijk en durfde er eigenlijk met niemand over te praten dat ze opvoedingsproblemen had met haar oudste zoon. Haar broer had ook al geprobeerd te helpen door streng tegen Mohammed op te treden. Maar zodra oom de deur uit was, deed Mohammed weer gewoon wat hij zelf wilde.
Uiteindelijk greep Justitie in, nadat Mohammed voor de zoveelste keer een strafbaar feit had begaan. De politie wees Hatice op het bestaan van hulp voor mensen zoals zij. Ze belde op, en tijdens het eerste gesprek keek ze de kat uit de boom. Geleidelijk aan durfde ze zich open te stellen. Over haar eigen opvoeding; er alleen voor te staan; de druk van de samenleving; de zorgen over Mohammed. Ze leerde haar houding ten opzichte van Mohammed te veranderen. Ging het gesprek met hem aan over alles wat hem dwars zat. En vooral: hem niet alleen wijzen op zijn rechten, maar ook op zijn plichten. Niet alleen verstandige zaken zeggen, maar ook daarnaar handelen. Gewoon als een moeder met gezag, en niet meer als die onzekere vrouw die het ook allemaal niet meer wist. Ze ging ook overleggen met de hulpverleners van Mohammed. Allemaal veranderingen die haar veel moeite kostten. Toch werkte het. Er was veel minder onrust in huis. De andere kinderen bloeiden op. En Mohammed? Het gaat nog steeds niet zoals zij dat graag had gezien, maar wel beter.
Huiselijk geweld, woorden waar een wereld achter schuil gaat. Een alcoholverslaafde man met agressieve uitbarstingen, Dorien wist er alles van. De derde keer dat ze bij de huisarts kwam om zich te laten behandelen aan verwondingen kon ze er niet meer omheen. Op de bezorgde vragen van de dokter gaf ze eindelijk antwoord en ze vertelde wat er thuis aan de hand was. Over zijn agressie, zijn alcoholverslaving en zijn onwil om zich te laten helpen.
De huisarts verwees haar voor gesprekken naar De Regenboog. Daar ontdekte ze dat er aandacht was voor haar twijfels, zorgen, angst en schaamte, terwijl zij aldoor had gedacht dat haar man degene was die hulp nodig had. Na een aantal gesprekken werd ze rustiger en is het haar duidelijk geworden wat ze wilde.
Ze heeft ervoor gekozen om te scheiden van haar man, een moeilijk besluit. Maar dankzij de steun die ze heeft ervaren, lukte het haar om deze stap te zetten. Belangrijkste was dat ze bij De Regenboog niet veroordeeld werd maar gesterkt om haar eigen beslissingen te nemen.
